Liever een goede buur.

In een eerdere column heb ik al eens geschreven dat ik soms wat teleurgesteld ben in de samenleving en hoe we tegenwoordig met elkaar omgaan. Deze omgang is zelfs zo erg dat er rechters zijn die een dikke boterham kunnen verdienen met door het land scheuren om vervolgens in het openbaar de meest onbenullige en uit de hand gelopen burenruzies te beslechten. Wat is nu de oorsprong van het ontstaan van deze akkefietjes? Is het jaloezie? Het gras is immers altijd groener bij de buren. Ik denk het niet. Het is allemaal gebaseerd op misverstanden.

Neem nu mijn situatie. Ik ben de gelukkige eigenaar van een twee onder één kap woning. Wat dat betreft heb ik het dus half zo moeilijk dan de meeste onder ons, om tot een goede relatie met de buren te komen. En dan heb ik het nog niet eens over al die mensen die een flat betrekken.

Goed, ik heb dus maar één niet geheel onappetijtelijk uitziende, vrijgezelle buurvrouw die ook nog eens dezelfde leeftijd heeft als ik. Als we het over gelijkwaardige relaties zouden hebben zou dit een heel mooie testcase wezen. Maar dat terzijde.

Net als ik, heeft de buurvrouw een open haard. Onze huizen zijn nu eenmaal het spiegelbeeld van elkaar. Als ook bekend verondersteld, ben ik altijd naarstig op zoek naar manieren van bezuinigen. Door mijn pyromanische neigingen moest toch echt mijn schoorsteen een keer geveegd worden. Creatief als ik ben, bedacht ik mij dat dit aanzienlijk in kosten kon schelen als ik dit samen met de buurvrouw zou laten doen. Je zou namelijk maar één keer voorrijdkosten hebben.

Goed gemutst, wacht ik een moment af om bij de buurvrouw aan te bellen. Toen dat moment daar was, vroeg ik, naïef als ik soms ben, of ik haar schoorsteen moest vegen. Ik denk dat ik de deur, die ze voor mijn neus dichtsloeg, als een nee moest beschouwen. Sindsdien is de relatie met de buurvrouw bekoeld tot een schamele “Hallo” als ik haar haar woning zie binnenvluchten. Jammer, het had zo gezellig kunnen zijn.