Lintje…

Normaal gesproken hoor je er nooit meer iets van. Ze verdwijnen in de vergetelheid, ze worden ergens iets in een deelraad of ze worden commissaris. Van een raad van bestuur of van de koningin en heel af en toe baancommissaris bij de Friese elfstedentocht. In elk geval hullen ze zich in nevelen nadat ze met stille trom zijn vertrokken. Doorgaans nadat ze op 29 april een lintje in ontvangst hebben mogen nemen.
Sommigen doen dat graag, anderen moeten er toch wel even aan wennen. Herman bijvoorbeeld. Want Herman spreekt af en toe nog ergens in het openbaar. Herman doet hier en daar nog een duit in het zakje. Hij wil soms nog wel een controversiële uitspraak doen, zoals dat heet. Vanuit de Bentley, vanaf het terras van het riante landhuis of, meestal, vanachter de borreltafel. Maar helaas, ook hij behoort tot het legertje eendagsvliegen dat in de loop der jaren het Binnenhof bevolkte. Dat komt ook wel een beetje doordat hij zich toch wat boven het volk verheven voelde.
Zo niet Harry. Dat was eerder een man ván het volk. Want Harry kwam uit Almere. Ik weet het, Melkert kwam ook uit Almere maar dat telt niet. Harry was namelijk een man van principes. Hij was ‘de opvolger van’. De mede-grondlegger. Hij wist het best hoe Pim het allemaal bedoeld had. Harry was de man met de bezem die werd gevloerd door de bitch met de hamer. Harry zou schoon schip gaan maken. Dat liep helaas allemaal anders. Harry zou de interne kinnesinne oplossen, maar de kinnesinne loste hem op. Toen zou hij samen met Herman een partij oprichten. Het volk zag het niet zitten. En zo verdween Harry Wijnschenk, wachtgeldregeling op zak, in de vergetelheid.
Tot deze week. Want toen ging Harry door het lint. Letterlijk. Er was een lint gespannen rond wat schilderwerk in de hal van zijn appartementencomplex. Da’s niks voor hem. Hij liet zich al nooit door iemand vertellen welke koers hij moest varen. Dus ook een afzettingslint houdt hem niet tegen. De bejaarde buurman zei er wat van. Die heeft nu een gebroken arm want hij kreeg een woordenwisseling met onze voormalige fractievoorzitter. En of de oude man nu uitgegleden is zoals Harry zegt of dat er sprake is van een handgemeen, Harry Wijnschenk heeft het weer aangetoond. Regels gelden niet voor (oud)politici. Die mogen ze aan hun laars lappen. Een verzoek om even om te lopen is aan mensen als hem niet besteed. Zijn achterban was ooit reusachtig. Dat waren voornamelijk mensen die zich blauw ergerden aan de normvervaging en het grote gedogen. Dáár zouden Harry en de zijnen een eind aan maken.
Op de lat met niet nagekomen beloften, valse voorwendselen, zogenaamde principes en van hun voetstuk gedonderde Haagse types is deze week weer een streepje bijgezet. Majesteit, Harry heeft zijn lintje al gehad.

Ton Theunis.