Luchtruimdenken

De gigantische donzen dekbedden zijn donker en zwaar van het vocht. Door een windje en afscheiding vervormen ze tot overmaatse uitgeplozen koningspoedels met bloemkooloren.
‘Dan liever de lucht van vrouwenlichamen met borsten als vers fruit’, schreef Van Eyck. Het absurd gekleurde gebogen plafond van de hemelse circustent nodigt me uit tot creatief speurwerk.
Ik ben op zoek naar Venus en de gevallen Madonna met de enorme meloenen. Luchten van vrouwenborsten als vers fruit. Geplukt uit de tuin der lusten, beroerd door de tien geboden en bevlekt door andere kunstzinnige spetters met primitieve streken.
Liggend in het lange gras met mijn hoofd in de wolken, waan ik me Michelangelo die nat in nat de laatste hand legt aan de schepping. ‘Mijn’ twee handen vergrijpen zich aan het liggend naakt om dan plaats te maken voor een gebochelde figuur met tandeloze mond en haakneus. De chirurgijn met pestmasker en de beul zweven gearmd voorbij. Het gemuteerde konijn met een trechter op de kop volgt in hun spoor.

Als in een luchtweerspiegeling ontdek ik een paar indrukwekkende details van het omstreden ontbijt op het gras. Een ontbijtje dat vlot geaquarelleerd zou kunnen worden tot het laatste avondmaal gezien de hoeveelheid passievruchten her en der tussen het groen.
Bij het maaien zie ik ze aankomen. De ontblote borsten van het melkmeisje. Ze zijn nu niet zo ver meer en even later hangen ze pal boven me. Helaas, de melk, het meisje én haar borsten drijven uit elkaar. De benen eerst alsof de wind er lucht van heeft gekregen.

In kikkerperspectief zoek ik verder naar verdwijnende punten en puntjes. Wanneer ik zo’n wattige schattige vrouwenborst in het oog krijg, negeer ik mijn stijve, pijnlijke nek en staar. Is het moment van gaan gekomen blijf ik gluren en turen tot de tiet volledig is opgenomen en opgezogen in de melkwittige wolkenbrij.

Ik word stapelzot en voel de bui al hangen. Achter de hoge heuvels explodeert een ploert in alle kleuren van de regenboog. De wind krimpt en donkere wolken pakken zich nu samen boven mijn verguisd en bemind rariteitenkabinet waar het volk mort en kettert rond de galg. Een meisje met opengesperde mond zoekt haar mamma tussen de grillige grijze massa, de schreeuw lijkt gestolen.

Het leed is geleden, de horizon schijnt en het lukt me een gespotte duivelse kop om te kneden tot mijn favoriete onderwerp en er twee buitengewoon mooie exemplaren uit te halen. Daarbij geholpen door de wind en de loodwitte straaljagerejaculatie die een streep zet onder mijn luchtruimdenkendheid.
Zittend boven het maaiveld geniet ik van mijn luchtballonnen. Mijn luchtkasteel wordt belaagd en overschaduwd door de draak en een als monnik vermomd doodshoofdaapje. De wind ruimt en ik neem afstand van het duivelsgebroed.

Azuurblauw overheerst nu op de achtergrond. De zon, met een alledaagse kleur, breekt door. Het minuscule schapenwolkje voor de kruistocht is amper zichtbaar. Ik voel de bui al hangen.