Maaike – Hoofstuk 2

De deurbel ging.

´Dit is Gerrit.’

Zei Cees.

‘Moni komt er zo aan, zij maakt je verder wegwijs. Wacht hier maar. ´

Cees knikte even naar Gerrit en liep weg.

´Bedankt!´

Riep ze hem na. Vanachter de bar bekeek ook Gerrit haar van top tot teen, terwijl hij met een sierlijk gebaar een fles champagne uit de koeling onder de bar vandaan pakte en een coupe voor haar inschonk. Zijn gebruinde handen staken fel af tegen zijn wit gesteven overhemd, dat bij de manchet samen werd gehouden door glimmende zwart ovalen manchetknopen. Een zware gouden schakelarmband viel net op de rug van zijn hand. Zijn zegelring tikte tegen de steel van het champagneglas toen hij het opgepakte en het haar met een elegant beweging aanreikte.

´Wat is je naam schat´?
´Sofia´.

Ze lachte vriendelijk naar hem en stak haar hand uit om het glas van hem aan te pakken, maar in een reflex trok Gerrit het champagneglas terug. Afkeurend fronste hij zijn wenkbrauwen waarbij hij zijn ijsblauwe ogen open sperde en de witte lijntjes rondom zijn ogen zichtbaar afstaken tegen zijn té gebruinde gezicht. Hij moest een jaar of zestig zijn, kaal en met een voorliefde voor een tweewekelijkse zonnebankvisite. Haar uitgestoken hand bleef eenzaam en ongemakkelijk in de ruimte tussen hen in bungelen. Ze keek hem aan, verbaasd en van haar stuk gebracht. Tot er een onoprechte glimlach op Gerrit’s gezicht verscheen, waarbij zijn mondhoeken niet naar boven krulde maar hij slechts zijn bovenlip optrok. Ze zag zijn té gebleekte tanden die onecht mooi, te wit en te recht in zijn doorrookte mond fonkelden. Sinds ze de bar was binnengelopen had Gerrit al twee sigaretten gerookt.

‘Dat kan niet schat, we hebben al een Sofie. Is dat je echte naam?’

Hij reikte haar alsnog het glas champagne aan dat ze met een knikje aanpakte. Daar had ze niet aan gedacht.

“Je zal een andere naam moeten bedenken schat.”

Ze knikte nogmaals en nipte voorzichtig van de champagne. Het luxueuze vocht smaakte droog en bitter en prikkelde haar tong. Ze had geleerd dat je champagne uit een flûte moest drinken, niet uit een coupe. Dit was een coupe. Met een degelijk dikke steel nota bene. Ze zouden hier toch wel weten dat je champagne uit een flûte hoorde te drinken? Ze klakte even met haar tong tegen haar verhemelte zodat de zuurstof de prikkeling op haar tong wegnam. Ze kon er wel aan wennen besloot ze.

Gerrit zwaaide theatraal uitnodigend met zijn arm en trok wederom zijn bovenlip op naar iemand die de bar was ingelopen en nu achter haar stond. Ze draaide zich half om op de leren kruk waar ze op zat, maar moet haar coupe de champagne neerzetten, zodat ze niet op haar rokje morste.

´Een nieuwe Moni. Sofia’.

Moni stak haar hand uit, terwijl ze – in tegenstelling tot Cees en Gerrit, subtiel en snel het blonde meisje beoordeelde. Ze pakte de stevige hand van Moni vast en schudde deze beleefd. Moni trok haar mondhoeken een tel op en keek toen weer ernstig zakelijk.

‘Sofia kan echt niet, we hebben al een Sofie. Heb je dit werk al eerder gedaan of ben je echt nieuw?´
´Nieuw mevrouw.´

Moni zag er allerminst aantrekkelijk uit. Ze droeg een gebreid zwart mantelpakje met een paars verfijnde bloemenprint erop en een te dikke, onvrouwelijke panty – of was het een maillot?  En ze had o-benen, zag ze, toen Moni voor haar uit naar één van de zitje in de hoek van de kamer liep. Dure kleding was het, maar ze stonden haar totaal niet. Platte, zwarte fluwelen schoenen, degelijk klassiek. Te degelijk.

´Neem je glas maar mee ja.´

Hun hoofden raakten elkaar net niet toen ze beiden voorover bogen om te gaan zitten. Geen spoortje make up op het gezicht te bekennen. Wel een paar korte donkere haren op haar kin. Ze keek nog eens goed. Ja, ze zaten er echt. Ongelooflijk. Het witte leer voelde koud aan haar benen. Ze rilde een moment, tot het leder haar lichaamstemperatuur aannam en het comfortabel voelde.

´Wat iest je nahm?´

Moni had een Duitse tongval.

´Sofia mevrouw, maar ik begreep dat die naam niet kan.´
´Nee we hebben al één Sofie. Weet je één andere nahm?`
´Nee, niet echt.`
´Wat iest jou echte nahm?´

Wacht even, dit was niet de bedoeling. Ze begon te hakkelen, bloosde lichtjes.

´Jij hoeft je echte nahm niet te zeggen. Zolang jij maar een werknahm hebt´.

Ze knikte en keek luipaardprinttapijt, volgde het patroon. Even voelde ze zich ongemakkelijk.

´Maaike´.

Ze voelde zich kwetsbaar terwijl ze zachtjes haar naam uitsprak.

´Maaike? Hm. Wat dacht je van Mickey?´

´Mag Mouse ook?´

´Mouse?´

Moni keek bedenkelijk, kneep één oog dicht, alsof ze dacht dat Maaike haar in de maling nam. Ze wreef over haar kin.

‘Mag Mouse ook?’

Moni bleef haar aankijken.

‘Ja, Mouse!’

Riep ze enthousiast.

‘Als de kat van huis is …’

Moni begon te lachen. Zo luid dat Gerrit een nieuwsgierige blik hun kant op wierp. Bingo. Dat wilde ze bereiken.

‘Klever bedacht meischen. Jij komt er wel. Je hebt een apart gezichtje. Mouse past bij je.’

Moni noteerde haar nieuwe naam op de lijst. Ze telde vlug de overige namen. Zesentwintig. Met haar erbij zevenentwintig.