Maffia

De boeien die verderop in de zee drijven hoef ik niet te redden. Maar ze zien er zo hulpeloos uit. Ze bewegen willoos met de golven mee zonder enige weerstand te kunnen bieden.
Echtgenoot bouwt op het lege strand geconcentreerd aan de zonnetent van zijn dromen. Die bestaat uit vier loopstokken en een niet meer geheel vlekkeloos hoeslaken. Aan de hoeken bevestigt hij touwtjes, op het zand verzwaard met stenen. Het resultaat is een exclusieve oase in de brandende middag. Een camping volgestampt met honderden caravans op vaste plekken, maar zonder bewoning, grenst aan dit strand. Een verlaten stad. We hebben toestemming gekregen er te staan voor een nacht, van een paar werkmensen die overdag zand op het terrein verplaatsen met een voor ons onduidelijk doel. De donkergroene zeilen die gespannen zijn om de zon weg te houden geven het geheel iets spookachtigs. Ze hangen er op veel plaatsen in flarden bij, alsof er een orkaan gewoed heeft. Soms staan alleen nog de ijzeren frames nog overeind. Als kaders om de stillevens van versleten stoelen en verbleekt speelgoed erachter.

Dichtbij de branding staat onze super zonnetent, we liggen eronder met alleen onze benen er buiten. Strand, zee en vreemde camping vormen vandaag privébezit. Aan de nacht wil ik nog even niet denken. We schuiven lezend met de schaduw mee tot het geleidelijk donkerder wordt en de maan een zilverspoor verft op het wateroppervlak. Langzaam worden we een beetjes rillerig.

We gaan de camper binnen. Onze ramen zijn als enige verlicht. Het brandinggeluid maakt ons al vroeg slaperig. Al vrees ik dat de bijdehante huismug alweer klaar zit om juist als we bijna in slaap vallen, langs onze oren te gaan scheren met zijn zeurgeluid.
We slapen onrustig, registreren alle geluiden, met de branding als constante. Het rijke gevoel van alles voor ons alleen begint om te slaan in ongerustheid, in lichte angst. Zelfs de mug houdt zich stil.
Niemand zal het hier horen als we om hulp roepen. Wie gaat er dan ook op Sicilië alleen aan het strand staan? En waarom leek het allemaal zo fijn, overdag? Stomme idioten zijn we. De maffia kan ons zomaar omleggen.

Ik hoor een auto, mannen praten, er wordt iets zwaars gesleept langs het hek waar we vlak naast staan. Mijn hart gaat als een bezetene tekeer.
Trillend gluur ik langs een spleet van de gordijntjes. Drie mannen die een vissersboot over het strand slepen vanaf een trailer achter een oude fiat.

Het wordt al een beetje licht. Verderop horen we de machines van de werklui starten. We staan vroeg op. De ruïne met een rij halfvergane spiegels en vieze wastafels vol bladeren die als toiletgebouw moet dienen, deert ons niet. Er komt geen water uit de kranen. Zelfs dat is onbelangrijk, als je zo’n nacht ongedeerd hebt overleefd.

We ontbijten met smaak op het enorme strand. Opgelucht. Het is toch echt een prima plek…

om over te vertellen als we weer thuis zijn.