Mag ik je een eikel noemen?

Sinds een aantal maanden begeef ik mij op het terrein van de communicatie. Niet zomaar van die huis-, tuin- en keukencommunicatie, of van die “wij staan naast elkaar in de tram en vallen tegen elkaar aan en moeten nu wat zeggen” communicatie. Nee, echte communicatie, volgens mijn trainer, communicatie van haar diepste zijn, communicatie waar het in het leven om draait. Feedback. Het begon allemaal zo’n half jaar geleden. Ik vond dat ik te stil stond, dat ik maar eens met mijzelf aan de slag moest gaan. Ik gaf mij op voor de vijf maanden durende opleiding communicatietrainer. Ik las heldhaftige woorden in de brochure zoals bezinning, diepgang, groepsdynamica en zelfreflectie. En uiteindelijk het woord: Feedback.

Dondermorgen 16 september: Ik als 28-jarige tussen allemaal volwassen mensen met allemaal hun eigen levenservaringen en communicatieopvattingen.
De eerste dag vangt aan.

De regels van Feedback geven:
Feedback geven is een terugkoppeling, een spiegeling van wat je ziet. Feedback gaat over het gedrag van iemand en niet over de persoon. Je dient dit te geven vanuit de ik-persoon.

Ik ging aan de slag met een medecursist. “Laurens, ik zag je net met je armen en benen over elkaar zitten. Ik heb de indruk dat je niet open staat. Dat gaf mij het gevoel dat je afstand houdt tot mij. Klopt dat?
Volgens Laurens had ik het helemaal verkeerd. Ik vulde in en gaf mijn mening. “Maar Laurens, feedback geven is toch een mening, een indruk van iemand”? Laurens zei dat hij zich aangevallen voelde.

Oefening baart kunst dus de maanden erna feedbackte ik me helemaal suf. Ik kwam binnen bij mensen en mensen hadden het idee dat ik iets zinnigs te melden had. Maar, langzamerhand wekte deze goed bedoelde regels van feedback grote ergernis bij mij op. Ik kon niet meer vanuit mijzelf reageren, ik dacht bij alles wat ik ging zeggen na om maar niet lomp over te komen. Opgekropte woede over een persoon, oh nee, het gedrag van die persoon maar toch. Ik wilde schreeuwen, krijsen, janken, gewoon zijn wie ik was zonder al die stomme goedbedoelde regels. Het kind in mij speelde op en kreeg zijn gelijk.

Een dag later vroeg onze trainer wat er in onze groep nog moest gebeuren. In het algemeen was iedereen er eigenlijk wel over eens dat we te vermijdend waren in onze communicatie naar elkaar toe; we waren te lief, te zorgzaam en niet confronterend. We pasten de regels van feedback zoveel toe, dat we niet meer autonoom reageerden. Nee, confrontatie moest er komen, gewoon zeggen wat we dachten en geen feedbackgelazer. Er was een onderstroom die nu maar eens uitgesproken, lees uitgevochten, moest worden. En die werd uitgevochten.

De glazen gingen door het lokaal, scheldwoorden die ik niet eens kende werden genoemd. Feedback op het gedrag? Nee, gewoon knallen op de persoon, vanuit gevoel zonder denken. Zeiken, afreageren, mensen die gillen, schreeuwen en blèren. Autonomie ten top!

Ook ik kon mijzelf niet meer inhouden.
“Laurens, ik vind je de grootste eikel die hier rondloopt en ik kap met dat gefeedback naar jou toe. Ga maar lekker in je sop gaarkoken en zorg vooral dat er niemand bij je binnenkomt, dan voel je ook niks. Leef maar lekker door zoals je altijd al deed, dat is blijkbaar altijd erg functioneel voor je geweest. Als ik jou was zou ik het geld voor de opleiding terugvragen want jij hebt er in ieder geval niks aan gehad”.

Een hoop gejank verder, voelde iedereen zich zeer goed. Alle onderstroom was eruit en mensen konden met elkaar omgaan zoals ze dat nog nooit gekund hadden.

Een nieuwe brochure wordt geschreven. “Wilt u beter leren communiceren? Kom dan naar onze opleiding, u betaalt 7500 euro om uiteindelijk na vier maanden botter te reageren dan dat u de eerste dag zou hebben gedaan. Succes verzekerd!”