Make-up

Onafgebroken vloeien je woorden langs mij heen. Geobsedeerd hang ik aan jouw lippen terwijl je stem weg ijlt in de lege ruimte. Elke klank die je vormt maakt een reis in de tijd, woorden waarvan alleen de echo nog hoorbaar is. Jouw wonderschone verschijning komt als een vertraagde film op mijn netvlies tot stilstand. De betovering is compleet. Ademloos volg ik de zinnenprikkelende bewegingen van je mond en laat me meeslepen door oerinstincten in niet beredeneerbare werelden van tomeloos verlangen. Terwijl jij opgaat in jouw werkelijkheid verruim ik mijn blik in een nieuwe dimensie. Als bij een nieuw ontdekte planeet tasten mijn ogen het landschap af van jouw gezicht. Een perfecte symmetrie, volledig in balans. Een voorbeeld van maagdelijke schoonheid, ongerept en onaangetast door vervuiling of menselijk ingrijpen; puur natuur.

Ik kijk recht in jouw vlammende ogen, gelegen in een zachte bedding en omgeven door kenmerkende gelaatstrekken die de trots van jouw voorvaderen niet verloochenen. De mystiek van het oerbos hangt als een aura om jou heen. Ik zie een wild stromende rivier met onverwachte waterkolken waar je behoedzaam omheen moet zwemmen om niet te verdrinken in het onbekende. Ik zie een beangstigende doortastendheid, een niet te willen wijken voor de eigen onvolmaaktheid. Ik zie een strijdlustigheid gevoed door eeuwenlange onderdrukking. Ik zie een vrouw die zich namens haar volk heeft ontworsteld aan de slavernij.
Wie ben ik dan, dat ik denk je te kunnen temmen, je in te tomen. Wie ben ik dan dat ik je zal vertellen hoe iets anders kan, beter kan. Wie ben ik?

Ik geniet van je uitstraling en besluit om je eerlijk te vertellen hoe mooi ik je vind zoals je op dit moment bent; puur, zonder make-up en opsmuk.
Je kijkt me ongelovig en verongelijkt aan. In mijn beleving associeer je mij met de nog altijd op de loer liggende onderdrukker. Je denkt dat ik niet wil dat je jezelf mooi maakt vanuit jaloezie, vanuit een angst je af te moeten staan, uit eigen belang dus.
Hoe kan ik je duidelijk maken dat het puur en alleen een kwestie van voorkeur is zonder je te willen kwetsen. Dat je eigenlijk trots zou moeten zijn een man voor je te zien die je waardeert om wie je zelf bent en niet vanwege het beeld dat je zou willen uitdragen.

Culturele misvattingen zijn vaak een voedingsbodem voor conflicten. Daarentegen zijn de culturele eigenaardigheden op zich van onschatbare waarde en waard om behouden te blijven. Taal maakt daar een belangrijk onderdeel van uit maar is ook vaak een bron van onbegrip over en weer.

Zal het vlakke, rechtlijnige Hollandse landschap ooit een symbiose kunnen vormen met de grillige, wispelturige tropen? Of met het opstandig gebergte dan wel de dorre droge woestijn?
In onze huidige multiculturele samenleving zijn we al een eind op weg. Maar het is een weg van generatie op generatie. Onze zoon zal daarbij ongetwijfeld in het voordeel zijn. Best of both worlds!

Voor nu kan ik mij beter weer even bezighouden met ‘making up’.