Mamma,

Ik ben zo blij met jou! Dit wil ik op papier vereeuwigen want niets, niets maakt mij gelukkiger dan wat er nu gebeurd is. Alles wat geweest is, heeft ons gemaakt tot wie wij zijn en wij zijn mooie mensen met heel veel fouten waar we ons teveel mee bezig gehouden, maar ook van geleerd hebben en dat nog doen. Het was goed om elkaar een tijd niet te zien en de kringetjes waarin wij bleven draaien, jijbakken en elkaar beschuldigen te laten voor wat ze waren. Zowel jij als ik hadden onze verwachtingen van en naar elkaar toe tot beneden het nulpunt geschroefd en wij dachten en waren bang, dat wij nooit meer lekker contact zouden hebben. Toch is dit nu gebeurd, grappig hè mamma,

hoe wij beiden ogenschijnlijk onafhankelijk maar achteraf toch onlosmakelijk van elkaar gegroeid en vooral naar elkaar toegegroeid zijn zonder het te weten. Wie niets verwacht wordt het mooist verrast, is een lijfspreuk van mij, maar dat het zó kon uitpakken had ik nooit dúrven dromen. Wie teveel verwacht creëert teleurstellingen…

De vanzelfsprekendheid die er tussen ons is, is ongekend en toch zo normaal. Zoals het moet zijn en helemaal niet onwennig zoals ik me wel eens stiekem voor de geest heb gehaald. Nee echt “eigen”, niet meer, niet minder. Jij weet het al absoluut, maar toch wil ik je nog op deze manier zeggen dat ik nooit getwijfeld heb aan je liefde voor mij en dat je je alleen niet kon uiten op een manier die bij mij binnenkwam. Ik kon mij al niet voorstellen dat je niet van mij zou houden, maar wat jou op een bepaalde manier naar mij deed reageren, daarvan snapte ik niets. Ik heb je nooit belogen, bedrogen, bestolen of erger. Niemand uit ons gezin heeft meer behoefte gehad aan bevestiging, veiligheid en een plekje dan ik. Zoveel verwijten heb ik je hierdoor gemaakt en jij weet nu dat ze terecht waren, want ze waren gebaseerd op mijn referentiekader en mijn karakter dat zoveel verschilt en verschilde van de oudste twee. De fouten die jij jezelf toebedeelt en wat jij jezelf kwalijk neemt blijken net zo groot als ik vond. De afgelopen jaren hebben wij nodig gehad en nuttig gemaakt om te komen waar wij nu zijn. Het resultaat telt. Er ligt een nieuw fundament dat tijd (nodig) heeft gehad om te harden, te drogen en een mooi subtiel maar solide kasteeltje te dragen. Ons kasteeltje mamma. Ons toekomstige geestelijke huis.

Toen jij mij gister opwachtte met die gezellige bloemen, ahhh, ik was zo kapot na een saaie werkdag in de bloedverzengende hitte, je wilt het niet weten. En daar stond jij. Mijn moeder. Te wachten op mij. Met je schouders gespannen als een boog, je had de Olympische Spelen echt gewonnen als je een pijl had moeten lanceren naar de maan, ik zweer het je. Daar stond je dan, voor mijn deur, als moeder en als klein meisje dat ook jij van binnen bent. Alsof jij je dochter opwachtte na de eerste dag op de grote school. Dat heb je me zo mooi duidelijk kunnen maken gister, schitterend gewoon.
Zo gespannen als het eerst was, zo eigen was het direct daarna. We hebben heerlijk je mooie bloemen samen afgesneden met een vanzelfsprekendheid zo groot, zo mooi. Stiekem had je sigaretten gehaald bij de Shell, ons merk en werd de asbak onder het stof vandaan gehaald waarna we de ene na de andere opstaken alsof we schade in te halen hadden in plaats van onszelf aan het aandoen waren. Ik heb je veel teveel laten drinken voordat je nog moest rijden, maar na ons weerzien reed jij je auto op adrenaline en positieve energie en was je bij een controle (of erger) ook niet gepakt. Toch fijn dat je nog even belde dat je veilig thuis was gekomen.

Ik heb jou getroost toen je mijn collage van baby- en jeugdfoto’s zag. Jij hebt mij getroost toen ik ontroerd was door jouw manier van hand in eigen boezem steken, iets waarvan eerlijk gezegd mijn bek openviel. Jij barst van de spijt van bepaalde dingen en ik heb ze hier en daar al kunnen ombuigen tot positieve inzichten. Jij bent een intelligente vrouw die wil leren, dus jou zal dit denk ik heel snel lukken. Het is allemaal eigenlijk zo simpel hè, zo eigen. Wie iets met hart en ziel wil, kan het ook, dat is mijn motto. We gaan ook nog veel samen bewijzen in dit opzicht…

… en toen werd ik wakker. Jouw hand op mijn gezicht, dacht ik, wilde ik. Helaas, het was anders, het was de realiteit. Niet jouw hand mamma, maar mijn eigen hand, die klein maar dapper poogde het lek te dichten, was het die ik voelde. De hand die de tranen wilde smoren won het niet, net zomin als de Zeeuwse dijken begin vijftiger jaren… Jij wordt nooit mijn ex-moeder, mamma. En ik nooit jouw ex-dochter. Hoe het ook (niet) loopt tussen ons.