And the results are….
De eerste meetresultaten van de meetmannen van onze funderingsaangelegenheid zijn binnen.
Had ik nog ergens iets van ijdele hoop bewaard dat het heel, heel misschien allemaal wel zou meevallen met die fundering, gisteren bleek het tegendeel. Het funderingsprobleem verloopt in fases: tot op heden ben ik in de ontkenningsfase blijven steken en ik geloof niet, dat ik er ooit uit wil komen. Ergens weet ik heus wel dat het fout zit met “die bodem”, het kan ook niet anders. Elke week ontdek ik wel weer een nieuwe scheur in of aan de gevel. Als ik bij de bushalte tegenover mijn huis sta te wachten op de lijndienst die me naar de stad brengt, kijk ik tegenwoordig maar een andere kant op, het uitzicht op onze scheefgezakte voorgevel maakt me niet vrolijk. Ik heb overwogen om ons naambordje van de gevel te slopen. In onze “villa verzakking” wil ik niet dood gevonden worden.
Chronisch sacherijnig en depressief word ik ervan. Ook een dosis Prozac intraveneus per infuus kan me niet meer opleuken. Het onderzoeksrapport vermeldt, dat “u” maar liefst ruim 8 centimeter bent verzakt. Tjonge, dat is me nog eens een gevelprolaps, zouden de gynaecologen voor wie ik werk, zeggen.
“We” zijn gezakt ter hoogte van de linkerkant van onze voorgevel. Bij de buren is het andersom: “zij” zijn gezakt ter hoogte van de rechterkant van hun voorgevel. Zo luidt het verhaal in elk geval wanneer je vóór de huizen staat, want binnen is het weer anders. Enige troost biedt het wel, dat samen zakken. Was het nu maar dóórzakken geweest, dan hadden we pas echt een leuk verhaal gehad.
De volgende stap is het graven langs het huis –niet zonder risico- en er moeten een of twee putten gemaakt. Ook moet er een peilbuis geplaatst, zodat we de grondwaterstand kunnen monitoren. Want waarschijnlijk is er sprake van droogstand, waardoor de fundering is gaan rotten en nu kapot is. Daardoor zijn de paalkoppen gaan rotten.
Nee joh, zou het echt?
Manisch moe, chronisch geprikkeld en ontkennend eenrichtingsdepressief ben ik geworden sinds gisteren. Toen ik vanmorgen wakker werd na een Normisonnetje of wat wist ik het. In mijn volgende leven word ik óf funderingsonderzoeker óf mol.
In beide gevallen mag ik ook eens lekker graven en mijn kop in het zand steken.
Wordt –uiteraard en ongetwijfeld- vervolgd.
3 reacties
arta · 6 april 2010 op 11:05
[quote]“We” zijn gezakt ter hoogte van de linkerkant van onze voorgevel. Bij de buren is het andersom: “zij” zijn gezakt ter hoogte van de rechterkant van hun voorgevel. [/quote]
Houden jullie wel elkaar overeind, hoop ik, da’s wel handig.
Dit stuk spreekt mij minder aan dan het vorige, waarschijnlijk omdat het wat meer technisch is en ik daar geen tot weinig affiniteit mee heb. De tussenzinnen over de medicijnen vind ik erg leuk!
😀
trawant · 6 april 2010 op 13:24
‘T is me allmaal wat. En dat je er dan ook nog aardig over kan schrijven. Je zou er een verzakking van krijgen.Maar ja jullie hebben de fase van woordgrapjes waarschijnlijk allang achter je gelaten. Misschien wel leuk voor deel 3 hoe e.e.a inwerkt op de huiselijke fundamenten..
Wat ik alleen niet begrijp, als jullie links gezakt zijn, moeten de buren toch rechts gestegen zijn, ( 😉 communicerende vaten theorie )
Ontwikkeling · 6 april 2010 op 15:36
Naar het schijnt, zou er zich een waterbron, een soort wel tussen de twee huizen bevinden. De oorsprong daarvan zou dateren vanuit de Middeleeuwen. Door die bron, sloot of watertje, “sakke we tot in den doedt tot mekaar tot in de geloriaaa”.
E.e.a. is versneld door een neuspeuterende ambtenaar die op een dag besloot eens met het waterpeil te knoeien.
En nee, ik ben er niet altijd vrolijk onder maar er zit iets in me dat me doet schrijven tot ik erbij neerval. Als ik er echt in ga zitten, kom ik er nooit meer uit en zak ik mee, zo een fundamentalistische depressie in. Dat lijkt me niet gezond en bovendien, er zijn veel ergere dingen in het leven.
Je vraagt naar huiselijke fundamenten? Bestààt er zoiets dan? Meneer Ontwikkeling moet veels te vaak mijn fiets of zijn Kawa repareren 😉