Mannen, blijf in uw rol!!

Na een lange periode vol onzekerheid zitten we op de uitslag te wachten. Met een strak gezicht komt de arts de ruimte binnen waar we, voor mijn gevoel duurde het zeker een uur, nagelbijtend en wezenloos voor ons uit zaten te staren in afwachting van haar komst. Er valt niets van haar gezicht af te lezen wat een eventuele uitslag zou kunnen verraden. We zijn dus afhankelijk van wat ze te zeggen heeft. Dan komt het: “U kunt geen kinderen krijgen, tenminste niet op natuurlijke wijze!”

Ondanks dat we er rekening mee hadden gehouden, slaat het bericht in als een bom.
De afgelopen periode ging gepaard met veel twijfel, piekeren en onzekerheid. Waarom gaat het bij ons anders als bij normale stellen met een kinderwens? Waarom zijn wij veroordeeld tot allerlei ziekenhuisonderzoeken met de daarbij komende stress?
Uit het onderzoek kwam naar voren dat het niet kunnen krijgen van kinderen ligt aan het mannelijke gedeelte van ons. Het ligt dus aan mij!! Ik ben er de oorzaak van dat wij veroordeeld zijn tot een onnatuurlijke behandeling om onze kinderwens in vervulling te laten gaan. Wat heb ik in Godsnaam verkeerd gedaan?

Veel tijd om over deze vragen na te denken hadden we niet. We gingen van start met de IVF behandeling. Bij deze behandeling komt het vooral neer op de vrouw. Deze ondergaat de medicamenteuze behandeling, wat onder andere inhoudt veelvuldig injecteren van hormonen. Ook wordt er een punctie uitgevoerd, waar alweer de vrouw de dupe van is. Naast deze handelingen zijn er tal van echo’s ( inwendige), welke routinematig worden uitgevoerd. Echter voelt het niet routinematig voor degene bij wie het wordt uitgevoerd, de vrouw dus.
Vanzelfsprekend wordt de vrouw regelmatig gevraagd hoe het met haar gaat. Emotioneel is het zwaar voor haar, lichamelijk niet minder.
Op een of andere manier voel ik me er een beetje bij hangen, terwijl ik me steeds bewust ben van het feit dat ik er oorzaak van ben. Schuldgevoel bepaald vaak mijn stemming in deze periode. Begrepen wordt de rol van de man in de behandeling niet, althans zo voelt het.
Alleen bij de vrouw lijkt het op z’n plaats dat ik mijn verhaal doe, verder zwijg ik of laat het bij het theoretische gedeelte van alles wat we ondergaan.

Na een intensieve periode lijkt het tij zich te keren en volgt alweer een uitslag, maar nu van de zwangerschapstest. “ Mag ik u feliciteren, u bent zwanger”, zo wordt tegen de vrouw verteld.
Blij en dankbaar dat we binnenkort een kleine mogen krijgen, realiseer ik me nog steeds mijn rol in dit geheel. Dat knaagt soms. Toch besef ik me dat de rol van de man bij een IVF behandeling ondergeschikt is aan die van de vrouw, zeker wanneer het gaat om emoties. Misschien moet dat ook maar zo blijven.

Ik kijk uit naar het moment waarop ik een nieuw leventje in mijn armen sluit en sluit vrede met de wijze waarop dit leventje tot stand is gekomen en met de rol die ik er in heb mogen vervullen.
Het uiten van alle emoties door achterliggende periode doe ik alleen bij de vrouw. Verder hou ik me koel en zakelijk. Ik ben per slot van rekening wel de man.