In een column over dit onderwerp Yvonne Kroonenberg overtreffen, is onmogelijk. Dat is ook de opzet niet, geenszins. Ik hoop een en ander nu therapeutisch van me te kunnen afschrijven, misschien werkt dat, anders zullen toch de huisarts, de valium en andere middelen noodzakelijk blijken. Mijn man is namelijk een paar jaar geleden begonnen met een verbouwing in huis… Zo’n zeven jaar geleden trok de geliefde man bij mij in, met twee katten en een aantal leuke meubeltjes. Een hoop van mijn ouwe zooi ging naar het grootvuil. Tot zover niks mis. Wij besloten dat er van alles veranderd en gemoderniseerd ging worden. Daar heeft hij jaren over nagedacht, in het café. Vervolgens werd de achterkamer op zijn kop gezet en bouwde hij spontaan een boekenwand van vloer tot plafond. Ik erg blij. Daarna sloopte hij in de maand januari de keuken. En toen begon de ellende. Het duurde toch wel een aantal maanden voor er voor de happy huisvrouw weer iets mogelijk was op kookgebied en toen gingen we op zomervakantie.

Na drie weken kwamen we in juni weer thuis en de volgende ochtend regende het pijpenstelen in de keuken. Het stroomde uit de nieuwe kastjes, op het fornuis en daar borrelde het vrolijk omhoog vanuit de pitten. De nieuwe, klussende bovenburen bleken 24 uur een kraantje open te hebben laten staan…

Maar mannen gaan dapper door ten slotte! Toen de verzekering na lange tijd eindelijk uitbetaalde en de nieuwe keukenkastjes ruimschoots vier maanden gezellig hadden geacclimatiseerd in de huiskamer, riep ik de hulp van een zwager in (ik had al planten op de kastjes gezet, op een knus gehaakt kleedje, want in macramé word ik, gezien de omstandigheden steeds beter). Ja, en toen hingen de kastjes toch ineens binnen twee uur.
Mijn man werd erg moe van al deze inspanningen en vooral van het overdenken van hoe en wat in het café.

Afgelopen zomer (inmiddels waren we natuurlijk al zes jaar verder!) vond hij dat de natte groepen (douche, toilet) ook in zijn project betrokken moesten worden. Inmiddels lagen er diverse vloeren half open, (want er schijnt ooit een vloerverwarming aangelegd te worden), brak ik mijn nek over losse plinten, leidingen en durfden vriendinnen het toilet niet op uit angst dat er een muis uit een gat zou springen. Aan stof, troep, zooi en verder ongemak was ik al gewend, want zo’n eigenhandig gehaakt kleedje verhult veel!

Nét voordat mijn geliefde zijn projecten weer eens ging overdenken in het café had ik daar ook al iets genuttigd. Vervolgens, geheel planmatig, toog ik naar de firma M. In het verleden hebben zij nuttig werk verricht. Ik heb een goed, zeer diepintermenselijk gesprek gehad met de eigenaar van het bedrijf. Huilende blondjes die ook nog wat leuk haakwerk kunnen leveren (ik ga nu voor alle medewerkers pannenlappen met motief doen) krijgen wel wat voor elkaar.
Morgen komen er een aantal mannen langs, die volgens het door mij opgestelde lijstje een planning gaan maken. En dan gaat er iets gebeuren.
Dan kan mijn man vanuit het café alles coördineren!


6 reacties

tontheunis · 31 oktober 2004 op 18:53

Euh… ik liet hem er zitten, in dat café, zocht me een leuke bouwvakker uit voor af en toe, ging alleen op vakantie met een leuke romance in het vooruitzicht en na terugkeer zou ik mijn compleet gerenoveerde huis betrekken om er nooit meer een kerel een schroef in of uit te laten draaien…
Maar ja, ik ben een man…

TT

Mup · 31 oktober 2004 op 22:30

[quote]en de nieuwe keukenkastjes ruimschoots vier maanden gezellig hadden geacclimatiseerd in de huiskamer[/quote]

Nog een mazzel, dat ze niet uit zichzelf zijn gaan lopen. Bewondering voor je geduld, dat moet echte liefde zijn,

Groet Mup.

Ma3anne · 1 november 2004 op 13:37

Vraag ik me af, waarom je pannelappen en kleedjes bent gaan haken in plaats van zelf even die plinten vast te spijkeren… 😕

Winny · 1 november 2004 op 16:11

Slimme vraag: waarom ik niet zelf plinten ben gaan spijkeren? Simpel antwoord: dan doe je het niet goooeeed!

Mosje · 1 november 2004 op 19:58

Driemaal raden bij wie er al 10 jaar lang geen plinten aan de muur zitten…… Precies!
En ik werk nog wel in de bouwwereld.
Ach, de tuin ven de tuinman………

viking · 2 november 2004 op 08:34

Ik sluit me bij Ma3anne aan. Het ‘nooit goed doen’ is wel een heel slap excuus. 6 jaar wachten is geen deugd (geduld) maar een gebrek aan ballen.

Versier een macho bouwvakker en laat je gehele interieur eens goed onderhanden nemen. Dit mag je zo dubbelzinnig opvatten als je wilt! Ofwel die kerel van jou bewijst dan alsnog dat hij een vent is (=iemand die zaken voor elkaar krijgt) ofwel hij neemt de kuierlatten. In beide gevallen lijkt me dat voor jou een win-win situatie.

Alleen dat makrameejen… daar moeten we het nog eens over hebben.

Zo, genoeg voor een sessie. Volgende week zelfde dag zelfde tijd?

Geef een reactie

Avatar plaatshouder