Waarom kunnen mannen nooit iets vinden?
Van achter de kassa kijkt Marieke me lachend aan.
Ik ben nog bezig met het uitpakken van mijn mandje, zij moet de boel nog door de scanner halen en ik moet mijn briefje nog controleren want anders kan ik straks dat hele eind weer terug. Ik ben dan ook totaal verrast door deze diepgaande vraag van sociaal psychologische aard. Zonder mijn antwoord af te wachten, piept ze de kipfiletjes en de Mie en vertelt een verhaal over Marc, haar collega, die ze erop uitgestuurd had om bij de broodafdeling een achtergelaten krijtje uit een mandje te vissen. Toen hij onverrichtterzake bij haar terugkwam was zij naar achteren gebeend en had in een oogopslag zelfs twéé krijtjes uit het bakje met Kaiserbolletjes gevist.
‘Snapt u nou dat ie daar overheen kijkt?’
Naar aanleiding van deze triomf is er dus een vraag bij haar opgekomen over het eeuwige man/vrouw verschil. En ik lijk de meest aangewezen klant om haar dat uit te leggen. Zoiets laat ik me over het algemeen geen twee keer zeggen. Ik tover een diepzinnige glimlach rond mijn mondhoeken en in gedachten rangschik ik de benodigde informatie op zo’n manier dat ik een kort en helder exposé kan geven over rolpatronen door de eeuwen heen. Daar zal ze van opkijken.

Startend in de prehistorie met de vrouw als verzamelaar en de man als jager, ga ik daarna mijn schets vervolgen met een beschrijving van hedendaagse fenomenen als shoppen en sportvissen, afgerond met een simpele genetische verklaring. Je hoeft er maar een dubbeltje in te gooien en daar ga ik.
Plotseling hoor ik ergens in mijn achterhoofd de stem van Mw. Trawant die bij tientallen gelegenheden constateert dat ik met mijn neus kijk, of me aanraadt in gedachten terug te gaan naar het moment waarop ik het bewuste dierbare voorwerp voor het laatst in mijn bezit heb gehad. Momenten waarop ik er steevast voor kies om als een ziedende kip zonder kop naar dezelfde plekken in huis te lopen waarvan ik al meerdere keren geconstateerd heb dat het gezochte object daar niet ligt.
‘Iets verdwijnt verdomme toch niet zomaar.’
‘Je doet maar wat, denk nou toch eens na!’
Het lijkt me dus ongepast om me te presenteren als de man die altijd alles vindt, terwijl ik vaak in kinderlijke wanhoop terugval op de Heilige Antonius.
Aan de andere kant is het lang geleden dat iemand me zo direct in een dringende kwestie om advies vroeg. Thuis kijken ze inmiddels wel uit.

Op het moment dat ik mijn mond opendoe voor de inleiding, besef ik dat mijn beurt voorbij is.
‘Ach’, geeft ze zelf het antwoord. ‘Ze zijn gewoon dommer dan wij.. bonnetje mee?’


9 reacties

Avalanche · 2 april 2010 op 17:52

:hammer: Toevallig heb ik een vrouwelijke huisgenoot die nooit iets kan vinden. Toch is ze niet dom…. 😕

Ontwikkeling · 2 april 2010 op 18:40

[quote]Zonder mijn antwoord af te wachten, piept ze de kipfiletjes[/quote]
Dit wordt weer zo’n heerlijke oneliner 😉
:wave: worship 😉

SIMBA · 2 april 2010 op 18:48

Het is een cliché maar wat mijn huishouden betreft zeker waar! Als de schoenen van man of zoon niet onder het tafeltje bij de bank liggen zijn ze “kwijt”, gelukkig kun je je telefoon altijd vinden door jezelf te bellen, behalve…..als ie nog in de broekzak van de broek die in de wasmachine ronddraait zit 😕
Maar goed…ík ben vrouw en vind dus alles 😀

Ingrid · 2 april 2010 op 18:52

Het is precies zoals ik vandaag al opmerkte: ‘Mannen je hebt er precies helemaal niks aan’.
En ik spreek uit ervaring want ik heb er hier in huis vijf rondlopen.

lisa-marie · 2 april 2010 op 23:56

😆 😆

Chucky · 3 april 2010 op 08:57

Ben ik zeker de uitzondering op de regel omdat het bij mij in de meeste gevallen andersom is, ik mag altijd de verloren spullen van mijn partners proberen te vinden :hammer:

arta · 3 april 2010 op 13:06

Heerlijk verhaal!

Volgens mij bestaat een kwart van mijn leven uit zoeken: sleutels, belangrijke post, telefoon (de mijne is altijd nét leeg, voor ik em mis, Sim) mijn portemonnee, ach, noem maar op en ik kan het kwijtmaken…

LouisP · 3 april 2010 op 19:02

Trawant,
goed….
“Momenten waarop ik er steevast voor kies om als een ziedende kip zonder kop naar dezelfde plekken in huis te lopen waarvan ik al meerdere keren geconstateerd heb dat het gezochte object daar niet ligt.
‘Iets verdwijnt verdomme toch niet zomaar.'”

heel gooed……..

louis

Anne · 5 april 2010 op 18:16

Heilige Antonius…..hoe vaak ik die al niet heb aan geroepen. En hij heeft mij echt altijd geholpen, ongelogen echt waar. Ik vergeet dan ook nooit om hem daarna nadrukkelijk te bedanken. Zo niet, gooi ik mijn eigen glazen in. Volgende keer zal hij mij dan nurks de rug toekeren. En die keren komen. Want ik ben een…vrouw.
Leuk stukje.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder