Het geschreeuw in de slaapkamer van de jongens is ondraaglijk. Het is pas kwart over zes en het feest is alweer begonnen. De jongens vinden zaterdag een mooie dag om vroeg op te staan. Elias neemt de leiding in de wedstrijd wie het meest irritant kan gillen en ik besluit deze ellende niet langer aan te horen en storm mijn bed uit. Vijf minuten later klimmen ze alledrie fijn bij ons op bed. De zaterdag is nu definitief begonnen. Elias heeft zijn helm weer op. Sinds een paar dagen heeft hij de helm te pakken die Aron op heeft tijdens het skaten en hij gaat niet meer af. Hele dagen heeft ie ‘m op en wij laten het maar zo. Als Joris met Wubbo gaat lopen komen de jongens ouderwets bij me liggen. Dit zijn die momenten die je in een doosje zou willen doen. Ik probeer er intens van te genieten en dat lukt heel goed.
Het weekend staat meestal in het teken van wat sport, wat boodschappen, een activiteit en uiteraard het zwembad. Het complex waar wij en ongeveer 60 andere gezinnen wonen heeft een prachtig gemeenschappelijk zwembad en daar maken we ieder zaterdag en zondag wel een vrolijke plons in.
“Mamma, gaan we vandaag naar het muizenrad? ”, vraagt Gilles me met grote ogen. Hij bedoelt het nieuwe reuzenrad dat net geopend is en ik denk zoals zo vaak dat ik deze mooie woordkunst moet opschrijven. “Nee sufferd, het is reuzenrad”, is z’n broertje er als de kippen bij. Hij maakt er de laatste tijd een hobby van om z’n jongere broertje af te snauwen en ik wijs hem er maar weer eens op dat hij daar mee moet ophouden. Hoe heeft de natuur dat nou bedoeld, dat je als jongere broer moet opkijken tegen je oudere broer en dat je als oudere broer je jongere broer constant de les moet lezen?
Ik besluit dat we dit weekend actief moeten gaan doorbrengen en ook maar eens weer een nieuwe poging moeten wagen nieuwe vrienden te maken. Joris vind het ook een goed idee en we nodigen onze Duitse buren van een paar huizen verder uit voor een barbeque op zondagmiddag. Joris gaat meteen op pad om vlees te halen. Hij heeft al een paar keer mensen over de “Australian Butcher” horen praten en heeft er zin in om hem uit te proberen.
“Koop nou niet te veel he”, schreeuw ik hem nog na als hij wegstuift. Een uur later is hij terug met een een jongensachtige gloed over hem. “Echt een onwijs mooie slager, prachtig vlees. Dit wordt vanaf nu onze vaste slager hoor” verzekert hij me.
We hebben zoals gebruikelijk voor een heel weeshuis aan vlees in huis en zullen morgen wederom vaststellen dat deze overdaad een beetje te gek was.
Op zondagmiddag komen zoals afgesproken Stefan en Nadia langs. “Het is ongelovelijk”, evalueren we ons Duits bezoek als ze weer zijn vertokken. “Hij heeft alleen maar over zichzelf zitten lullen en zij alleen maar over haar kinderen! Heeft ie nou ook maar iets over jou gevraagd?” zeg ik. Joris gaat in zijn gedachte nog eens terug en beaamt mijn observatie. “Inderdaad, wat enorm suf’. We kijken elkaar 3 seconden aan en dan is het duidelijk: de Duitsers liggen eruit.
Margriet doet verslag van haar leven in Singapore, waar ze werkt voor een Zweedse multinational en waar ze woont met echtgenoot Joris, haar zoons Aron (7), Gilles (5), Elias (2) en haar hond Wubbo.
2 reacties
Dees · 6 augustus 2008 op 11:07
Je stukje zou veel leuker zijn als je het wat minder Margriet en wat meer leuk geschrijf zou maken. Vind ik dan. Verder schrijf je namelijk wel leuk.
Maar het ‘onze verslaggever uit Singapore’gehalte vind ik drie keer niks. Ik snap dat je dat zo doet, een beetje zoals het in de zou Viva staan, maar ik ben niet in de meest genuanceerde bui, dus:
1. Waarom je eigen naam als titel?
2. Waarom het naschrift?
3. Dit is geen Viva (of Margriet :-D)!
Wij kennen jou niet, je bent geen bekende Nederlandse. Iemand hier van deze site zei me ooit dat je er niet vanuit moet gaan dat iedereen maar geinteresseerd is in jouw leven, dat je andere manieren moet overwegen om de lezer te boeien. En ik ben dat nu helemaal met hem eens.
Misschien dat anderen er heel anders over denken.
Ma3anne · 6 augustus 2008 op 11:14
Ik ben het met Dees eens.
Het internet zit vol met blogs en sites over persoonlijke levens en die zie ik meer als uitlaatklep voor de schrijvers, dan als leesvoer voor vreemdelingen. Voor familie vrienden en kennissen ligt dat natuurlijk weer anders.
Je schrijft op zich goed, maar ik mis als vreemdeling inderdaad een stukje extra, waardoor jouw leven in Singapore voor mij boeiend zou zijn om te lezen.
Kortom: een goed verhaal, maar hier op CX niet de juiste plaats om in deze vorm aan te bieden. Hier mag je overdrijven, liegen, uitvergroten en kritisch zijn. Een uitdaging voor je?
😉