Meisjes en Mama’s…

Wie is ze ook alweer?
Je weet wel, dat meisje met een goede baan, leuke auto, scharreltje hier en daar. Het meisje dat graag gaat stappen met haar vriendinnen en altijd the last one standing is. Het meisje dat nooit ergens bang voor is geweest, en ervan overtuigd is dat dat ook nooit zal gebeuren. Ze huppelt met flair en een bizar geluk het leven door. Het meisje dat op een ochtend samen met vier vriendinnen om zes uur sochtends helemaal wappie op het dak van zijn woonboot stond te stampen om Derek wakker te maken, gewoon om te melden dat er geen afterparty was, en dat ze dus bij hem verder zouden feesten.
Kim, best een leuk meisje, soms een beetje met zichzelf in de knoop, want ze weet dat ze ooit volwassen moet worden, maar dat nog helemaal niet wilt. Het is een meisje dat kan genieten van het gevoel van de zon op haar gezicht, de auto instapt en dan 350 km rijd om je de zoen te geven die ze bij het afscheid vergeten was…
Ze zit vol met gekke ideeeen en invallen. En als je naar haar vraagt bij iemand die haar kent, zullen hun ogen bij de gedachte aan haar of iets dat ze ooit zei een twinkeling in de ogen brengen en de mondhoeken doen krullen.
Ze houd van het leven. Ze is trouw, en ze heeft die eigenschap samen met eerlijkheid hoog in het vaandel staan. Soms zo eerlijk dat het pijn doet, maar je zou het haar vergeven, want je weet dat het een pure eerlijkeid is. Ze zou eerder zelf sterven als iemand opzettelijk pijn doen…
Het is een meisje dat vecht, voor rechtvaardigheid, voor een toekomst. Een meisje dat een grote kleerkast van een uitsmijter recht in zijn gezicht uitlachte,terwijl ze wist dat er klappen zouden vallen. Het meisje dat daarna opstond en hem uitdaagde om het nog eens te doen…
Kim…

En dan heb je ook nog mama… Je weet wel, dat meisje van 23 dat sochtends in de spiegel kijkt en eigenlijk altijd bang is. Bang om haar moeder te worden, bang dat mensen erachter zullen komen dat ze helemaal niet zo zeker is als ze voor doet komen. Bang dat ze alleen achter zal blijven, bang dat ze niet genoeg thuis is voor de kinderen, bang wat haar dochters uiteindelijk van haar zullen vinden. Ze heeft haar sex-and-the-city-slingbacks ingeruild voor een voordeelpak luiers. Ze bezit niet een kledingstuk zonder kinderkwijl, pindakaassporen of gewoon schoon en gestreken.
Haar zuurverdiende centjes gaan op aan boodschappen, huur, kinderopvang. De laatste keer dat ze bij de kapper zat? Kan ze zich niet meer herinneren, maar dat is niet belangrijk…
Ze heeft een ex met een nieuwe vrouw. Ze zit met een schuldgevoel, omdat ze wel alimentatie wil vragen, maar de meiden niet een vader wilt ontnemen door ruzie te maken. Maar ondertussen kan ze net rond komen.
Soms word ze doodsbang wakker… maar meestal is ze moe, heel moe. Ze is moe van haar leven, moe van het eeuwige getouwtrek met haar ex, en vooral moe van alle verantwoordelijkheden. Soms wilt ze gewoon schreeuwen en huilen, dat het onmogelijk is. Onmogelijk om van haar alles te verwachten. Want wie kan dit nou uiteindelijk? Een fulltime baan, een huishouden, een gezin, twee kinderen, constant opknokken tegen de mening van iedereen die vind dat het niet goed genoeg is, constant knokken omdat het beter moet. Ze is pas 23…
Ja, soms wilt ze schreeuwen, maar meestal glimlacht ze berustend. Ze speelt de rol van een strenge moeder die consequent is, maar ondertussen haat ze zichzelf dat ze haar kinderen die kostbare momenten dat ze ze bij zich heeft moet corrigeren. Ze ligt de hele nacht wakker van de zorgen, maar staat om 5 uur op… elke dag.
Ze droomt niet zoveel meer, ze overleeft en ze hoopt. Soms dwalen haar gedachten af naar een bed waar ze in kan blijven liggen tot ze niet meer moe is, of een bad waar ze net zolang in kan blijven zitten tot het water koud is, maar meestal word ze door kinderstemmen en -handjes die aan haar mantelpakje trekken, wreed teruggetrokken naar de werkelijkheid.
Die stemmetjes zijn zo machtig, als ze lachen zijn ze warmer als de warmste deken, als ze huilen… dat geluid gaat in haar hoofd zitten tot ze zelf gek word van wanhoop…
Ze zwemt en trapppelt om te overleven. Ondertussen probeeert ze zich los te trekken van haar roots. Meer te worden om meer aan haar kinderen te kunnen geven als waar zij vandaan komt en als zij ooit gekregen heeft.
Ze is vergeten wie ze is…
En ze is eenzaam…
Mama…

De balans… het is zo makkelijk gezegd. Maar voor elk stukje dat ik mama moet zijn, moet ik een stukje Kim inleveren. Soms denk ik dat ik zal vergeten hoe het is om niet constant van alles te moeten. Om gewoon af en toe een optie te hebben.
Van alle dingen die je als alleenstaande ouder tegen kunnen zitten, denk ik dat de eenzaamheid het meest word onderschat…