Memento Animali: Gerrit

Ik weet niet eens meer hoe je bij ons kwam. Op een dag was je er gewoon, opeens. Met glanzende oogjes bekeek je je nieuwe wereld. Waar de wereld voor jou eens geen grenzen kende, was deze nu begrensd tot 40 m2. Het liefst zat je op de kast. Trippel-trippel-trippel. Of, als het etenstijd was, aan tafel. Je natuurlijke reserves maakten dat je een welgemanierde tafelgast was. Afwachtend keek je naar het eten op tafel. Wachtte je op wat jou ten deel zou vallen. Jouw favorieten: kaas en worst. Brood ging er ook wel in bij je.

Na het eten kroop je altijd op mijn schouder. Liefkozend pikte je dan in mijn oor. Soms iets venijniger. Ik koesterde die momenten. Ik wist dat je op een dag heen zou gaan. De laatste tijd zag ik je steeds vaker naar buiten kijken. Naar je soortgenoten. Een stil verlangen, dat aan kracht toenam. Met elke dag. Elk uur.

Vader en moeder hadden dit ook opgemerkt. Waar moeder reikhalzend uitkeek naar dat moment, want je nam het nu eenmaal niet zo nauw met haar hygiënenormen (en eigenlijk verdenk ik ervan dat je het expres deed), dacht mijn vader mij – of misschien wel zichzelf – een plezier te doen. ‘Hij moet zich aan ons hechten.’ Ik hoor het hem nog zeggen. ‘Dat heeft tijd nodig’.

Had ik toen maar geweten wat hij daar precies mee bedoelde. Dan was alles anders gelopen.

Toen ik op een dag thuiskwam zag ik je niet op de kast zitten.
‘Moeder, waar is Gerrit?’.
‘Hij zat net nog bij de bank.’
‘Bij de bank? Op de grond? Hoezo dat? Daar zit hij nooit.’
‘Nou..…’
Moeder kreeg geen tijd om mij van uitleg te voorzien. Met een kreet van afschuw merkte ik Gerrit op. Inderdaad, bij de bank. Op de grond. Met een geknipte vleugel. Een gevoel van misselijkheid maakte zich van mij meester. Hoe kon hij?!

‘Waarom?!’ schreeuwde ik. Gerrit schrok ervan en probeerde op te vliegen. Hij was blijkbaar nog niet gewend aan zijn nieuwe toestand. Gerrit probeerde het nog eens. En nog eens. Steeds viel hij neer. Inmiddels zat ook ik op de grond. De tranen stroomden inmiddels over mijn wangen. Gerrit maakte geen aanstalten om op mijn schouder te gaan zitten. Dat kon hij ook niet meer.

Moeder was op mij toegelopen. Ze legde haar hand op mijn schouder.‘Het groeit wel weer aan, Natas.’
‘Daar gaat het niet om! Je begrijpt er ook niks van he?!!! Het is een vogel! Een vo-gel! Die moet kunnen vliegen. Hij heeft hem zijn vrijheid afgenomen!’
‘Ja, maar anders zou hij wegvliegen. Jij wilde ‘m als huisdier.’

En zo zat Gerrit niet meer op mijn schouder. Maar hupte hij over de grond. Tot de dag dat zijn vleugel opnieuw aangegroeid was. En hij wegvloog.