Memento animali: Kerstmissie

Op kerstavond was hij er ineens. Mijn dochtertje vond hem in de tuin. Even wist ik niet wat ik moest doen, maar de kinderen – die in die jaren nog geloofden dat hun moeder alles kon en durfde – stonden vol vertrouwen naast me: mama zou dit varkentje wel even wassen. Het dier hield zich muisstil, zodat ik hem voorzichtig op kon pakken voor nader onderzoek. Doodeng vond ik het, maar dat liet ik niet blijken. Al snel zagen we, dat hij een wondje had aan zijn borst. Verder leek hij weliswaar uitgeput, maar helemaal gaaf. De kinderen stelden voor een nestje voor hem te maken in een oude doos. Dat vond ik een goed plan. We zouden eerst maar eens proberen het dier tot rust te laten komen, voordat ik tegen driedubbel kersttarief een dierenarts zou inschakelen.

Al snel was het nestje klaar. Een handdoek, wat caviastro, dat voorhanden was en een paar bakjes met voer en water. Ik zette het gewonde dier in de doos en mijn zoontje dekte het geheel af met een passend stuk kippengaas, dat toevallig nog in de schuur lag van een eerdere reddingsactie.
Het diertje zat er beduusd bij, maar beter dan dit kon hij het niet hebben op dit moment. Hij was gered van de vrieskou en de buurtkatten en daarvoor mocht hij zich in zijn handjes knijpen, als hij handjes had gehad, vonden we.

Onze kerstavond had een onverwachte wending gekregen. De kinderen gloeiden van opwinding en ik was ook enigszins uit het lood geslagen. De symboliek van juist dit dier begon tot me door te dringen. Was het een geschenk uit de hemel? Een teken van hoop op betere tijden?

Door de goede verzorging en liefdevolle aandacht van zijn kinderbaasjes knapte het dier zienderogen op. Hij krumelde wat rond in zijn doos en at en dronk voldoende. Hij werd onze nieuwe huisvriend naast de parkieten, de cavia, de vissen en de hond. In het warme, aanpandige schuurtje had hij toch maar een mooi leventje in zijn omstandigheden.

Na een paar dagen, toen hij serieus leek aan te sterken, moest ik de kinderen vertellen, dat hij niet altijd bij ons kon blijven wonen. Als hij beter was, zouden we hem los moeten laten. Ons huis zou dan te klein voor hem zijn. Ze vonden dat niet leuk, natuurlijk, maar ze begrepen het gelukkig wel.

En zo brak de dag aan, dat we hem moesten laten gaan. Het wondje was mooi genezen en hij werd onrustig en begon zijn nest af te breken. Zo krachtig was hij geworden. Hij voelde zich kiplekker.
Plechtig werd de doos naar buiten gedragen en het gaas verwijderd. Het dier begreep eerst niet wat de bedoeling was en bleef zitten. Mijn dochter riep hoopvol uit, dat hij niet weg wou en bij ons wilde blijven. Mijn zoon beaamde dat meteen en wilde de doos alweer naar binnen brengen, maar het dier was hem te snel af. Heel plotseling koos hij de vrijheid.

Met tranen in hun ogen keken ze hem na. Mijn maag draaide een beetje, maar dat was meer om die aangedane kindersnoetjes. Ik vond het een fantastisch moment. Alsof we eigenhandig bijdroegen aan de wereldvrede.

Eén keer hebben we hem nog terug gezien in onze tuin, bijna een week nadat hij vertrok. We waren ervan overtuigd, dat hij ons kwam bedanken en kwam laten zien, dat het hem goed ging.

Onze kerstmissie was geslaagd.