Memento animali: Vermomming

Het betreffende dier heb ik niet gekregen. Dus ik kon het eens goed in de mond kijken. Ik heb het ook niet gekocht. Mezelf kennende had die dan wel in een zak gezeten. Nee, niets van dat alles, op een dag zat hij er gewoon. En ik zag hem zitten. Trouwens, nu ik aan hem denk, zie ik hem weer zitten. Een beetje verward, wat knipperend tegen het herfstzonnetje. En klein hoopje verdriet die de toekomst donker inzag.
Ik moet eerlijk bekennen dat de allereerste kennismaking tussen mij en mijn nieuwe maatje niet van een leien dakje ging. We zijn naar elkaar gegroeid zeg maar, met vallen en opstaan. Vroeg opstaan, want er moest voor eten worden gezorgd. Elk dag vroeg op, in weer en wind. Wie doet me dat na? Voor een hoop lijkt me dat niet helemaal onbegrijpelijk. En ja, misschien had ik hem beter meteen een schop gegeven. Maar hoe gaat het soms? In ieder geval stond ik voor dag en dauw in het wormstekige gazon voor zijn bijtje te zorgen.
Hendrik Jan, zo noemde ik hem, moest van heel diep komen maar heel langzaam aan zag hij het weer zitten.
Na enkele dagen begon Hendrik Jan zich beter te voelen in zijn vel. Hij begon te spelen en te ravotten. Vooral in de zandbak van de jongste kon hij zich uren vermaken. Ook met het rode fietje van onze middelste maakte hij de zotste toeren. Hij reed ermee als een blindeman. En, hij maakte het soms te bont. Zijn haren stonden overeind en dan ging hij ervoor. Verstoppertje spelen dat het een lieve lust was. Wanneer het zijn beurt was deed ik alsof ik niet keek. Ik liet hem even zijn gang gaan en riep: “Ik kom.” Vreemd kereltje was het. Hendrikje was verdwenen en ik kon hem dus niet vinden. Terwijl ik er met mijn neus boven opstond!
Alsof hij door de aarde verzwolgen was. Wanneer het tijd was om te gaan slapen bleef ik nog even naast zijn kistje zitten. Ik vertelde over Klaas Vaak. Meestal, en dan sliep mijn speelmaatje al gauw.
Maar ja, je weet hoe het met mensen en dieren met losse grote handjes gaat. Er is iets gebeurd tussen een hoop met kleine kinderen en mijn beestje. De hele buurt wilde hem verdorie lynchen. Ze wilden zijn vel. Eentje kwam zelfs met een keukenmes aangelopen. Een ander met een kapotte bierfles.
Ik heb de zaak kunnen sussen en alle heethoofden beloofd dat ik hem zelf wel zal begraven. Levend!