Memory (wegpoetsen van een leven)

Ik behoor tot die nerds die het leuk vinden om computerzaken zo te wijzigen, dat ze herkenbaar zijn bij een bepaalde doelgroep. Zo is er hier bij CX al eens Blobvolley veranderd in een wedstrijd tussen Kobus en Paco. De mogelijkheid om de tronies van bekende CX-ers te verbouwen is ook zo’n voorbeeld. Het laatste klusje was het invoeren van profielen van CX-ers bij de audioproef. Gewoon hobby! Dus leuk om te doen allemaal. En werken met foto’s en namen geeft toch een persoonlijk tintje. Maar het heeft ook een keerzijde. Soms ben ik nieuwsgierig. En sentiment met een tikkeltje filosoferen heeft dan al snel een voedingsbodem.

Zo kwam ik bij die profielen CX-ers tegen, die heel fanatiek achter elkaar een aantal columns hadden geschreven. En vervolgens plots niks meer van zich lieten horen. Geen column, zelfs geen bezoek aan de site meer. Blijkbaar net niet aangestoken door het CX-virus. Teleurgesteld in het uitblijven van reacties of het aantal lezers ? Misschien huisje, boompje, beestje, en de wederhelft vond het maar niks, die persoonlijke ontboezemingen. We zullen het nooit weten. Er zijn blijkbaar ook CX-ers die zich voornemen om eens wat te schrijven en vervolgens daar nooit aan toekomen. Een leeg profiel is dan het gevolg. Wellicht ook een leeg hoofd. Zo zou je voor iedere schrijver (of persoon die uitsluitend reageert) een denkbeeldig profiel kunnen maken. En als het mogelijk zou zijn om dat te toetsen aan de werkelijkheid, zal het meestal niet kloppen. Die nieuwsgierigheid ebt trouwens vanzelf wel weer weg. Maar soms blijven er wel eens gevoelens van onbehagen hangen.

Zo had ik al eens op een website een wethoudermemory verzonnen. De foto’s van de wethouders uit mijn gemeente zijn gebruikt om het spelletje memory te spelen. Een van die wethouders is pas overleden. Hoewel ik de man wel eens had gezien, kennen deed ik hem niet persoonlijk. En toch werd ik nu geconfronteerd met leed. Het vinden van een nieuwe wethouder neemt als regel nogal wat tijd in beslag. En al die tijd heeft de wethouder gewoon deel uitgemaakt van mijn memory. En geloof het of niet; ergens voelde ik me daar niet prettig bij. Nu is er pas een andere wethouder benoemd. En begint het gevoel pas echt door te werken. Want ik moest het portretje letterlijk met wat fotosoftware wegpoetsen en er vervolgens een andere foto voor in de plaats zetten. Ik veegde hem definitief weg uit het aardse bestaan. En dat gevoel herkende ik maar al te goed ! Wie een dierbare heeft verloren weet wat het is om de jas van de overledene voor de laatste keer van de kapstok te halen; om het naamplaatje van de deur te schroeven, of om zijn- of haar kleding mee te geven aan het Leger des Heils. Het besef dat er echt iets is veranderd. En ik dacht dat ik het wel zo’n beetje verwerkt had allemaal. Het is weer terug, in MIJN memory. Ik laat het maar over me heen komen. En stort me vol overgave weer op de uitdaging. De lijst met profielen telt 118 namen.