Een ode aan Armando en Scheherazade
Twee boeken liggen naast elkaar op tafel. Kruisbestuiving vindt plaats. Ogen struinen letter voor letter, woord na woord, in beiden boeken alinea’s af, op zoek naar verwondering. Woorden en zinnen vechten om aandacht, prikkelen de nieuwsgierigheid en blijven hangen bovenkamers. Stiekem sluipen ze uit de twee boeken weg en zoeken elkaar op. Woorden en zinnen verenigen zich in een warrig hoofd. De chaos is compleet en gaat op zoek naar nieuwe orde. Zoals moedertaal zoekt naar wegen om het onontgonnen vaderland te beschrijven. Zo zoekt prietpraat verbinding met mensenpraat op zoek naar eensgezindheid in verwondering en wijsheid. Via tweegesprekken. Niet meer en niet minder. Onbeduidend en nodeloos zijn ze opgetekend voor de eeuwigheid. De stilte overwinnend en de leegte brekend. Mensenpraat is de taal der vertwijfeling.
Prietpraat daarentegen is niets anders dan een verzameling van kindergezegden. Een weergave. Een rationele verklaring voor ongrijpbare dingen. Wijsheden geuit door kinderen. Prietpraat is een bundeling uitlatingen van onverwachte charme.
Hier volgen enkele optekeningen uit het labyrint van kinderdenken en volwassen hersenspinsels. Nodeloze mededelingen die wellicht na enkele ogenblikken vergeten zullen zijn. In rook opgegaan. Een korte beschouwing op humor en filosofie van de hoogste plank, losgelaten in een warm zwembad van eenvoudige taalkunst en verwondering.
Geen woord is verzonnen. Thanks to Armando en Scheherazade.
Een jochie kijkt naar een film over een ontvoerd kind, waar één miljoen losgeld voor wordt geëist. Het zegt stomverbaasd: ‘ Gò mam, ik wist niet dat mensen zo dúúr waren!’
– Ach, het is droog.
– Hoe bestaat het.
– Dat had ik niet verwacht.
– In ieder geval beter dan dat het regent.
– Ja, je kan het beter droog hebben.
– Word je tenminste es een keer niet nat.
– Hè, gelukkig dat het droog is.
Alex drie jaar:
‘Oma, jij hebt geen vader meer, hè?’
‘Nee, die is dood.’
Alex: ‘Nou, dan mag je mijn vader wel gebruiken, hoor!’
– Daar?
– Nee, daar niet.
– Of hier.
– Nee, hier ook niet.
– Waarom niet?
– Zo dicht bij de deur.
– Wat wil je dan.
– Daar misschien.
– Of daar.
– Nee, hier.
Kinderen over voorlichting:
‘Het klinkt allemaal maar eng. Hebben jullie wel de gordijnen dichtgedaan toen je er mee bezig was?’
‘Dat van die zaadjes en zo, doen jullie dat ook wel eens voor de flauwekul?’
‘Van konijnen vind ik het niet zo erg, maar van je eigen vader en moeder …’
– O, kijk es, wat een mooie vissen.
– Ach, die ken ik toch.
– O, hij kent ze weer.
– Ja, ik heb toevallig meer van de wereld gezien dan jij.
– Ja, dat weten we wel.
– Nou dan.
[b]Mien Ode aan Armando en Scheherazade[/b]
Gedestilleerd, combineerd en opgetekend uit:
Mensenpraat / Armando
1995, 2e druk
ISBN: 90-234-3403-X
en
Prietpraat / Maria Oomkens (Scheherazade)
1986, 3e druk
ISBN: 90-269-6926-0
4 reacties
Neuskleuter · 2 december 2008 op 17:13
Het is een beetje warrig. Ik begrijp dat je het proces zelf beschrijft, van twee intrigerende boeken, die je samen wilt voegen in een column. Daardoor vliegen de stijlen door elkaar: jij, op zoek. Dan uitleggend, voorbeelden. Kinderpraat, volwassenen die langs elkaar praten? De gequote(?) stukken zijn grappig, maar ik verlies het verband, waardoor het niet optimaal overkomt.
Dan nog drie slordigheidjes:
in beiden boeken (beide)
en blijven hangen bovenkamers. (in)
Stiekem sluipen ze uit de twee boeken weg en zoeken elkaar op. (weg is dubbelop omdat ‘uit’ al is gebruikt)
Gelukkig spreekt het me normaal meer aan, dus tot de volgende!
Mup · 2 december 2008 op 19:11
De volwassen geqoute stukken pakken me minder, maar in zijn geheel genoeg om het hier ook eens uit te gaan proberen, die kruisbestuiving tussen boeken,
Groet Mup.
Bitchy · 3 december 2008 op 05:26
Ik begrijp welke kant je uit wilde met je *bestuiving*, maar het is idd een beetje warrig. Wel heel knap gevonden, had er zelf niet opgekomen.
[code]Alex: ‘Nou, dan mag je mijn vader wel gebruiken, hoor!’[/code]
Heerlijk, het deed me aan deze denken!
Mijn oudste zal een jaar of 5 geweest zijn als hij komt vertellen hoe het heet als een man van een man houdt. *Die heten homofielen mam* Ok zeg ik, hoe heten dan vrouwen die van elkaar houden? Tssss das een makkie, kijkt me ondertussen enigszins minderwaardig aan en zegt.. die heten Homolientjes! 😆
pally · 3 december 2008 op 12:51
Ooit hadden we in het café een rubriek met prietpraat, Mien. Heel erg leuk.
Van dit onderwerp en dan ook nog in combinatie een column maken is wel wat hoog gegrepen, denk ik. Wat mij betreft heeft het weinig samenhangends opgeleverd.
Wel een origineel idee, overigens.
groet van pally