‘Met een been op de stoep…

… en een been in de goot, en als ik dat niet doe, dan ben ik morgen dood.’ Dit zong zij vaak, als we samen buiten liepen. Ik verdenk haar ervan dat ze het wel vaker deed in haar hoofd, zonder dat anderen het konden horen. Heel klein was ze toen nog, erg veel groter is ze niet geworden, wel volwassen en grenzeloos dapper. ‘Dag lieve boom, lang zal je leven. De mooiste boom van alle bomen. Mijn boom’ Dit was haar andere favoriete liedje in moeilijke kleuterjaren. Ook toen was ze al dapper en overwon een nare ziekte.

Enkele dagen geleden vloog zij voor de tweede keer in korte tijd uit. Voor een jaartje, zal zij weer leven aan de andere kant van de oceaan.
Na weer een half jaartje thuis bij ouders en broertjes te zijn, begon het allemaal weer te kriebelen, ze wilde naar haar vriend, het eiland, de zelfstandigheid, het andere leven en de heerlijke warmte.

En daar stonden wij, ouders en broertjes, weer zwaaiend en kijkend naar een klein wijfje dat door de douane liep. Met wazige ogen keek ik haar na, tot ik haar echt niet meer zag. Wij gaan haar missen en zij ons. Haar geluk daar overtreft het gemis, dat is voor mij een geruststellende gedachte.

Haar leven daar gaat verder en ook hier zullen wij verder leven. In een jaar kan veel veranderen.
Ik ben niet veel anders dan onze dochter, al lopend naar de supermarkt zing ik in mijn hoofd ‘Met een been op de stoep…’