Met een leeg gevoel vulde ze haar tassen

Je nadert de 30 riep Myrte vals. Als je medestudenten lopen achter een babywagen. Als je niet uit kijken ben je helemaal alleen als je uiteindelijk klaar bent voor een rolstoel. En dan zal je niemand hebben om je te duwen. Oh wat kon ik me ergeren aan haar eerst maandelijkse, maar nu inmiddels opgelopen tot wekelijkse preek. Kan ik er wat aan doen dat al mijn relaties niet willen deugen. En nee ik heb geen last van bindingsangst, integendeel juist. Maar ziet Myrte dan niet in dat ze het zo alleen maar erger voor me maakt. Ze behandelt me als een dame van het goede leven. Ok ik woon alleen, verdien veel en ben de wereld al twee keer doorgereisd.
Ik besluit om me er niks van aan te trekken. Myrthe ik ga er van door ik spreek je nog wel.

Ik stapte op mijn fiets, mijn haren wapperden door de wind. Het was frisjes maar ik kon de lente ruiken. Daar ging ik dan, min vrijheid tegemoet. Ik kon doen en laten wat ik wilde. Mijn vriendinnen die aan alle kanten gekooid waren door verantwoordelijkheden waren niet voor niks jaloers op me. Maar waar waren ze dan jaloers op. Waarom kon ik dan niet zo zien. Die gedachte werd meteen onderdrukt door de drukte van het centrum. Het centrum is nog open. Dan kan ik nog even nieuwe laarzenkopen. Een halfuur later stond ik aan de kassa met mijn splinternieuwe en enorm dure laarzen. De aandacht van de verkoopster was een en al gericht op het tengere vrouwtje met haar grote portemonnee. Of ik de nieuwe spijkerbroeken al had gespot, vroeg ze me met een gemaakt glimlach. Ik besloot om mee gaan in het spel en liep naar de spijkerbroeken. Ik kocht er twee zonder ze te passen. Met volle tassen en een leeg gevoel van binnen liep ik naar buiten. De vrijheid tegemoet. In mijn gedachte was ik bij Myrthe die waarschijnlijk op dit moment met jongste in de weer was. Mopperend op haar man die haar keuken als garage gebruikte. In plaats van dure laarzen had zij waarschijnlijk haar kaboutersloffen aan. Ik stopte de gedachtes snel weg en bedacht me dat het de hoogste tijd zou worden voor een reis. Rome schijnt mooi te zijn rond deze tijd van het jaar. Ik dook een reisbureau in. Een klein uur later had ik het ticket in mijn hand. Een koopje vond ik het zelf.

Ik voelde me goed en begon spontaan te lachen. Ik moedigde mezelf aan om trots te zijn op wat ik allemaal bereikt heb. Maar dat gevoel kon ik al maanden niet vullen. Zelfs niet met een reis. Ik voelde de tranen in mijn ogen. Nee zo kon ik niet meer leven. Zo wil ik niet meer leven. Mevrouw kan ik u helpen? Ik keek op en zag de vriendelijkste ogen van de wereld die op mij waren gericht. Uit alle kracht probeerde ik weer een grip op mezelf te krijgen. Wat was dat moeilijk zeg. Nee dank u, het gaat. De man liet zich niet wegsturen, ik bekeek hem eens goed. Het was een jonge magere man, hij droeg versleten kleren en had een gitaar bij zich. Mevrouw waarom bent u zo verdrietig, als u mijn levensverhaal zou aanhoren dan zou u nooit meer huilen om uw eigen situatie. Hij lachte oprecht en naar me. Twee weken geleden had ik hem geen blik gegund. Nu kon ik me geen beter gezelschap wensen. Er kwamen veel mensen langs, je zag ze denken: wat heeft die twee bij elkaar gebracht. Ik was de hele wereld doorgereisd en heb nooit de moeite genomen om de wereld te leren kennen.
Was alleen maar bezig met wat ik wel en niet vergaard had in mijn leven. Ik keek hem aan en hij vroeg me wat er allemaal in dat koppie van mij omging. Ik lachte, en voor het eerst in lange tijd lachte ik met mijn hart. Wil je naar Rome vroeg ik hem spontaan. Natuurlijk wil ik naar Rome zei de man.

Ik gaf hem het ticket en zonder zijn reactie af te wachten sprong ik op mijn
fiets…………de vrijheid tegemoet.