Met vrouwlief de stad in

Of ik even zin had om mee de stad in te gaan, mijn vrouwtjes pc bril lag klaar te wezen in de winkel. Ja, dat wilde ik wel, omdat ik gewoon geen spelbreekster wilde zijn en het schaatsen begon trouwens toch pas om vijf uur in de middag.
Wij met de auto de stad in, kom ik natuurlijk het eeuwige parkeerprobleem tegen en dat terwijl wij vijf minuten rijden van de stad wonen, dus lopend is het ook zeker te doen. Doch luiheid is My second name..gemakzuchtig eerder, maar oké dat mocht de pret niet drukken.
”Wacht jij even in de auto, dan loop ik even naar de opticien, is zo gebeurt”, sprak vrouwlief. Ik wachtte netjes in de auto op vrouwlief en tien minuten later stapte zij weer in, met een nieuwe pc bril.
”Heb je zin om nog even mee naar de Xenos te gaan en de Voordeelshop moet ik ook nog even heen en misschien wil je nog een kop koffie met me doen in de V en D”, vroeg mijn vrouw met de liefste blik op aarde naar mij gericht. Dit alles in één adem zodat ik haar niet kon onderbreken, slimme doos.

Ik wilde alweer geen spelbreekster zijn, maar vroeg zakelijk wat ze dan allemaal nodig had.
”Nou, een spuitbus voor het toilet, jouw koffie is op en..”.
”Ho maar, ik ga wel mee, we moeten ook nog even langs een telefoonwinkel want je kunt nog steeds geen sms’jes sturen met je toestel…”, en dat leek mij in dit geval veel belangrijker.
”Oké, laten we eerst naar de telefoonwinkel lopen, gezellig naar de markt en dan…”
Ja, vrouwtje had het al helemaal gepland. Ik had het kunnen weten. Dit zou een lange middag worden.
Wij naar een telefoonwinkel, toen even de markt op, ik met het idee om wat verse groentes te halen, mijn vrouw zag een schoenenzaak met aanbiedingen en weg was ze.

”Ik ga maar even pinnen”, sprak ik in het voorbijgaan. Zij de winkel in en ik de markt op, verderop ging ik even pinnen.
Terugkomend met tassen vol groentes en fruit stond vrouwlief nog steeds met een indianenlaars in de hand. Ik keek haar verbaasd aan.
”Wil je op één laars de wereld rond?” vroeg ik haar verbaasd..
”Nee, de verkoopster zoekt de linker er even bij, je weet dat mijn linkervoet iets groter is.”

Goed dan, het werd een vreselijke lange wandeling door die grote schoenenzaak en ruim vijftien minuten later stonden we buiten. Zonder laarzen. Verkeerde maat.
”Gaan we nu naar huis”, probeerde ik smekend. Ik voelde mijn surfplanken al op gaan zetten, nee ik had mijn wandelschoenen niet aan.
”Als we nou eerst even die boodschappen in de auto zetten, lopen we terug zo de stad in.”
Ach, mijn liefste wist het altijd zo goed te brengen. En mijn voeten begonnen te kloppen.
Wij belandden in de V en D, lekker kopje koffie gedronken, ik probeerde weer “moeten we nou echt naar de Xenos, wat heb je nodig dan?”

Ja, dat wist ze nog niet helemaal, maar ze moest in elk geval een koordje voor haar bril hebben.
”Die hebben ze toch niet bij de Xenos’?”
”Nee, dat weet ik niet, maar als jij vast naar binnen gaat loop ik voor de zekerheid nog maar even langs de opticien, die verkoopt ze op zeker”. En weg was ze weer, onze shoptornado.
Ik de Xenos in, liep daar wat verveeld tussen het serieus winkelend publiek, zie ik daar mijn vrouw aankomen, met het koordje voor haar bril…
”Heb je nog iets leuks gezien”, vroeg ze hoopvol. Hoe kan ze zoiets aan mij vragen, ik haat winkelen in de stad.
”Ik moet alleen olijven hebben, die zijn op”, lopend naar de olijven, in het mandje doen en richting kassa. Zo winkel ik, kijken wat ik nodig heb en pakken, betalen en wegwezen.
Uiteindelijk gingen we de winkel uit met een volle mand vol Italiaanse eetwaren, mijn vrouw is van Italiaanse afkomst en dat verloochend zich niet in de kookkunst die zij zo beheerst.

Mijn voeten voelden ondertussen aan als twee dekschuiten die niet meer op eigen kracht door het water konden varen…
”Ga je nou echt mee naar huis, ik ben het nou zat!” En vrouwtje zag dat het serieus gemeend was, knikte tevreden. Zij had haar bril, een koordje, kruiden, olijven, vier nieuwe soepkommen, en ik had mijn groeten en fruit. Op naar huis. Eindelijk.

Onderweg langs de gracht zie ik een grote menigte op de brug staan.
”Clau, kijk nou eens, daar is iets gebeurt, of er is nog iets aan de hand”, ik minderde vaart om te kijken naar wat al die mensen zagen, misschien kon ik helpen?
Een jonge knul stond met een grote steur van ruim één meter aan de waterkant te pronken met dat dier. Wat een kanjer zeg. Ik gelijk tegen Claudy “ Stap uit, maak een foto met je toestel, is leuk voor op mijn bloggie.” Claudy uit de auto en net als tientallen andere mensen foto gemaakt met telefoontoestel, komt ze weer in de auto en wij zitten nog na te tokkelen over die vis.
Thuisgekomen wilde ik de foto in de pc zetten.

Nou mooi niet. Alles behalve die foto, had ze geen ruimte meer op dat kolere ding, alles zat vol.
Ik kon haar wel.
”Heb je niet even gekeken dan”, vroeg ik een beetje boos. Mijn voeten waren de oorzaak van mijn onredelijk gedrag. Die schuiten waren helemaal opgezet.
”Nee, weet ik hoe dat ding werkt, ik ben al blij dat ik weet hoe ik moet bellen, en hoe ik nou kan sms’en.
Kortom, ik heb genoten van een leerzame, gezellige zaterdagmiddag.
Ondanks die pijnlijke surfplanken, ondanks dat gesjouw door de stad.

O ja, en nog steeds geen espresso…die zijn we vergeten te halen.