Metamorfose

In mijn bos is sprake van een vreemde metamorfose. Ik word het vooral gewaar bij de bomen. Het lijkt wel of de bomen zich ergens voor opmaken. Eenzelfde soort metamorfose lijkt ook bij mij gestalte aan te nemen. Ter hoogte van mijn borst (bij de bomen op de stam) groeit iets. Zowel links als rechts. Ik zie het bij berkenbomen, bij abelen, eiken en dennen. Bij de beukenbomen zie je het nog het beste. Tieten. Mijn bomen in het bos ontwikkelen tieten op hun bast. En alsof de duvel ermee speelt. Ik voel ze bij mij ook. Ik begrijp er niets van. Hoe snel het ook gaat. Ik zie nu werkelijk waar overal borsten. De enige zorg die het me baart, zien anderen dit ook?

Bomen blozen niet. Zij laten het gewoon gebeuren. Ik zie het gebeuren bij de mannen- en de vrouwenbomen. Nog nooit is het mij zo duidelijk geworden. We zijn allemaal hetzelfde. De mannen en de vrouwen. Met als enige verschil dat de ene wat meer borstbobbelig is als de ander. Schappelijk noem ik het kleine beetje verschil. Ontevreden met het maatwerk? Het is de natuur die discrimineert.

De plotse borstkweek doet me denken aan mijn schooljeugd. Ja, ja, griss mich nich, ook ik heb die gehad. Preuts hield ik met mijn handen stevig het T-shirt strak ter hoogte van mijn borst. Want daar groeiden tietjes. Hele kleine, maar toch. Niemand mocht het zien. Een jongetje met ontluikende tietjes. De meisjes deden hetzelfde. Ook zij bedekten en verstopten hun miniborstjes met hemd en handen.

Het is toen dat ik mij verzekerde van borst- en bondgenootschap. We deelden samen een groot geheim, de meisjes en ik. Twee handen op buik en borst. Ik zal het nooit meer vergeten. Alle meisjes om mij heen en ik bloosden. Van onze metamorfose borstanique. En toch … het voelde ook zacht en goed.