Mijn grote vriend en ik….

Meneer Schuldgevoel, daar is hij. Alweer. Ik sta zenuwachtig een presentatie te houden voor een stuk of twintig man en uit het niets staat hij weer naast me. Bad timing, lul. Moet je me uitgerekend nu komen lastig vallen met je diepe gevoel van ellende? Hij schijnt mijn protest niet te merken en komt langzaam naast me staan. Ik zucht. Kom maar dan, ik heb vaker met dit bijltje gehakt. Zo goed en kwaad als het gaat probeer ik gewoon door te gaan met mijn presentatie. ‘De ontwikkelingen rondom de infrastructuur’. Een slaapverwekkend onderwerp, maar het was de bedoeling dat ik er een frisse draai aan zou geven.

Zoals gewoonlijk geeft meneer Schuldgevoel me als eerst een hand. Hij knijpt erin en fluistert: ‘Ik kom je weer helpen herinneren aan 3 jaar geleden. Je weet het hè..je bent zwak. Zwak én slecht. Je moet je schamen’. Ik slik, dit gaat moeilijk worden. Hij komt dichter tegen me aan staan en slaat een arm om me heen. ‘Roos, je verdiende het. Bedenk je maar wat voor verdriet je iedereen en jezelf hebt aangedaan!’ Hij staat nu achter me en houdt me stevig vast. Zoals altijd -zodra dit punt is bereikt- voel ik me onwaarschijnlijk zwaar. Ik wil dat hij weg gaat! Wanneer laat hij me nou eindelijk eens met rust, heb ik niet genoeg geleden? Maar nee, hij kruipt in me; niet alleen zijn armen zijn om me heen gewikkeld, ook zijn benen klemt hij stevig rond mijn lichaam. Hij wil bezit over me nemen, hij wil me diep raken. ‘Luister dan, je hebt NIET genoeg geleden. Ik zeg je nu dat ik je voorlopig nog vaak genoeg met de pijn van toen zal beladen. Ik ben hier om je dit te laten voelen. Want je mag het nog geen plaats geven, dit is te vroeg’

Ik wil schreeuwen, ik wil huilen. Ik wil roepen dat het me spijt! De beklemmende omhelzing van meneer Schuldgevoel kan ik nauwelijks verdragen. Maar toch komt hij zo’n 5 keer per week bij me op bezoek, soms meerdere keren per dag. Totdat HIJ vindt dat het niet meer nodig is. Dat heeft hij zelf gezegd. Soms komt hij langs voor het ene onderwerp en dan weer voor het andere. Hij heeft keus genoeg en vindt het heerlijk om me zo vaak als hij kan te beladen met zijn zware gevoel en voornamelijk om het MIJN gevoel te maken. En dat lukt hem, keer op keer, hard en meedogenloos.

Ik sta inmiddels flink te stotteren en het zweet staat op mijn rug. Gelukkig lijkt niemand dit te merken, ik heb gaandeweg wel geleerd om gewoon door te gaan waar ik mee bezig ben. Vooral niet laten merken dat ik zo vaak gestalked wordt door deze kille vent. Dat hij me dagelijks terugneemt naar tijden die ik het liefst wil vergeten. Niemand ziet mijn pijn. Ik deel die met meneer Schuldgevoel.

Hij en ik. Hij kwelt me, maar tegelijkertijd helpt hij me. Hij leidt me door het proces van loslaten en acceptatie, op zijn eigen harde manier, want dat is de enige. Ik heb nu nog niet door dat hij het beste met me voor heeft maar ik zal het gaandeweg voelen, als zijn bezoekjes minder frequent zijn en minder pijnlijk gaan worden.

En uiteindelijk -als de tijd er klaar voor is- zal hij niet míj maar ik hém omhelzen en zal ik hem zachtjes toefluisteren dat hij mag gaan.