Na twee jaar single te zijn geweest, kreeg ik vorig jaar een vriend. Zijn naam is Jeroen. Jeroen is 42, groot, sterk en breed. Jeroen heeft geen baan en heeft daarom van zijn interesses maar een soort van baan gemaakt. Jeroen maakt vibrators. Toen wij 4 maanden verkering hadden, had Jeroen een verrassing voor me in petto. Ik, zo groen als het maar zijn kon, was erg benieuwd naar deze verrassing. Hij gaf me een pakketje. Ik opende het en kon mijn ogen niet geloven. Een vibrator, maar wat voor één. Een vibrator van 32 cm lang en 9 cm breed. Ik vond Jeroen best een aardige vent maar mijn maten had hij toch ietwat verkeerd ingeschat.
Twee maanden later werd Jeroen verleden tijd in mijn leven. Zo raar als zijn hobby was, zo gek deed hij ook in het normale leven. Dus aju Jeroen.
Toen ik een paar weken geleden zo eens lag te mijmeren in bed, dacht ik ineens weer aan die vibrator. Niet omdat ik weer seksueel single was, maar omdat ik een nachtmerrie voor ogen kreeg. Want wat als ik toch dood zou gaan en mijn moeder zou mijn huis leeg moeten ruimen? Die vibrator die moest weg! Maar hoe? Bedachtzaam pakte ik mijn te grote vriend en stopte hem in een zakje. Ik liep naar beneden en schuw om mij heen kijkend, deed ik hem in de grijze bak. Oef gelukkig, niet gesnapt door menigeen zwaar gereformeerde buurvrouw.
Een dag later kwam mijn vriendin langs. Ik vertelde haar wat ik gedaan had. Maar helaas, ik moest er aan geloven, want mijn vriendin wilde die vibrator toch wel eens even zien. Ik sloop naar beneden, keek bedachtzaam om mij heen en opende de grijze bak. Daar lag ie in vol ornaat te prijken in mijn zakje. Na een loopje naar boven en een verbazingwekkende schreeuw van mijn vriendin verder, stopte ik hem, dit keer onbedachtzaam, terug in de grijze bak en zette de bak bij de andere leeg te maken bakken.
Vrijdagavond half 7. Ik kom thuis van mijn werk en neem de bak mee achter mij aan. Al rijdend over de kinderkopjes, hoor ik een geluid uit de bak komen. Ik doe de deksel open en zie, mijn vriend ligt onderin. Maar niet alleen meer, nee, met een briefje eraan vast geplakt.
“ Met de groeten van de vuilnismannen” stond er op geschreven. “En fijn dat je je huisnummer op de bak hebt geschilderd, dan weten we waar we zijn moeten”!
Mijn gevreesde nachtmerrie is waarheid geworden. Alleen verandert van moeder in vuilnisman!
12 reacties
Mosje · 7 februari 2004 op 19:30
geagte mevrouw van nummer 24. het is egt maar een grapje hoor. we zulle egnie bij u aanbelle.
we kome wel vaker kapotte vibratoren tege. die dingen zijn nergus tege bestant.
stopt u hem de volgendfe keer maar in de bak van de buurvrauw.
pepe · 7 februari 2004 op 19:55
Geweldig genoten van deze column ;-), ik weet nu waar ik ze niet moet laten als ik van ze af wil.
Ooit eens moest onze auto aan de grens helemaal leeg gemaakt na een weekje (kinderloos) naar het oostblok. Je begrijpt ik het even benauwd kreeg. Nu lach ik erom en denk, ’t zal mij een worst zijn… ze zijn beter als die van de Hema.
Mup · 7 februari 2004 op 20:49
Zit al een hele tijd met een grijns op mijn snuit, soms is het lezen van een column beter dan sex. Met de nadruk op soms hoor!!
Groet Mup.
deZwarteRidder · 7 februari 2004 op 22:54
Maar wat nou als je hem inderdaad in de bak van de gereformeerde buurvrouw had gestopt… had je maandenlang lul eh lol gehad….;-)
lachend gelezen…
Rich@Rd
Kees Schilder · 7 februari 2004 op 23:04
waanzinnig gelachen
Loedertje · 8 februari 2004 op 11:09
Hoi Suus,
Jouw column doet me heel erg sterk denken aan mijn eigen column: [url=http://www.examedia.nl/columnx/modules/news/article.php?storyid=631]How my vibrator changed my life[/url].
Jij schreef:
[quote]Want wat als ik toch dood zou gaan en mijn moeder zou mijn huis leeg moeten ruimen?[/quote]
Ik schreef:
[quote]Stel ik ging nu acuut dood. Ik moest er niet aan denken dat mijn ouders, bij het leegruimen van mijn woning, 2 van die lustdingen tegenkwamen. 1 Was al erg genoeg en zou óók nog leiden tot een hartinfarct bij mijn conservatieve moeder.[/quote]
Schijnbaar denken we allebei hetzelfde over dit “taboe”-onderwerp.
Doei Loedertje
viking · 8 februari 2004 op 11:22
Als straks mijn Poppenduifje uit bed valt zal ze vragen waarom ik in godsnaam zo hard moest lachen.
Troost je. Je bent niet alleen. Ik ken een paar jongens die bij de post werken en dus regelmatig pakketjes aan huis bezorgen. Wanneer deze discreet verpakte pakketjes bij de post arriveren weet iedereen, ja echt iedereen, hoe laat het is. De dienstdoende postbode, we noemen hem voor het gemak even Ger, zorgt ervoor dat iedereen in het dorp het te weten komt en wenst de nieuwe eigenaresse altijd veel plezier met haar nieuwste aanwinst. 😛
pleuro · 8 februari 2004 op 15:29
Heerlijk genoten…
Blijkbaar zijn de vrouwen op dreef hier op columnX, en aan de reacties te lezen smullen de heren ervan!
Ik heb intussen de nieuwe PABO-gids in huis, dus het zal niet lang meer duren voor hier een gedetailleerd verslag over geschreven zal worden.
Ma3anne · 8 februari 2004 op 19:09
Geweldig verhaal! De ontgroening door Jeroen en dat gerammel in de Kliko, het lezen van dat briefje… ik zie het allemaal voor me met jouw gezicht erbij… terwijl ik je gezicht niet eens ken!
Ik heb er ook ooit eens 1 weggegooid, die ik cadeau had gehad van een nieuw vriendje. Niet omdat ie te groot was, integendeel: hij was maatje pink, in de vorm van een lippenstift en knalroze van kleur. Kon er niks mee, schoot alleen maar in de lach als ik hem zag. Wat dat vriendje me ermee wilde vertellen begreep ik al snel…
😮
Zo’n kleintje had ik nog nooit gezien! 😀
Hartstikke leuk geschreven!!!
eveltje · 9 februari 2004 op 07:46
je column was fantastisch, ik heb genoten. Mijn collegas mee
Eftee · 9 februari 2004 op 13:53
Ik lag/ch in een deuk. Geweldig!
Farfalla · 9 februari 2004 op 14:51
Hahaha 😀 Echt leuk!! Kan me er best wat bij voorstellen dat je bang bent dat je moeder t tegenkomt, zou er ook niet aan moeten denken