De meeste van mijn columns gaan vaak over zaken in de internationaal politieke sfeer. Ik betrap mij er vaak op dat ik schrijf over hete hangijzers, gevoelige onderwerpen die veel emoties en felle reacties losmaken bij lezers. Meestal zijn het kritische beschouwingen over het buitenlands beleid van Amerika onder G.W. Bush, het (politiek) beladen Palestijns-Israelisch conflict, het maatschappelijk debat over integratie en de nasleep van elf september 2001. Het zijn slechts enkele van mijn pennenvruchten als jonge columnist, die hier en daar nog weleens een schoonheidsfoutje maakt in al zijn enthousiasme en gedrevenheid.

Ik ben een grote voorstander van vrijheid en democratie, voor iedereen en niet alleen voor een select gezelschap. In mijn bruin/groene ogen loopt de weg naar vrede in het Midden-Oosten. Niet via Bagdad of Istanbul, maar via Tel Aviv. Ik ben stellig van mening dat het Palestijns-Israelisch conflict als eerste moet worden opgelost worden, wil men ooit het Midden-Oosten democratiseren. Het Westen heeft op dit moment een serieus geloofwaardigheidsprobleem, en daar zou men als eerste iets aan moeten doen.

Wie mij niet persoonlijk kent en mijn zware kost leest, zal wellicht denken dat ik een geboren pessimist ben en dat ik maar al te graag tegen het zere been van mensen schop. Gelukkig valt het allemaal reuze mee volgens mijn vrienden. Laat ik zeggen dat ik geen onverbeterlijke optimist ben, maar ook geen geboren pessimist. Ik typeer mijzelf als een gevoelsmens. Ik denk meestal met mijn hart en geweten, in combinatie met een goede dosis gezond verstand. Ik heb een sterke drang naar rechtvaardigheid. Ik ben leergierig, strijdlustig en wereldbewust. Wereldbewust omdat ik misschien ben opgegroeid tussen twee verschillende culturen. Ik zie mijzelf dan ook als een cultuurrelativist en gelukkig niet als een “narrow minded” etnocentrist.

In mijn columns lever ik vaak ongezouten kritiek. Ik kies bewust voor een harde maar rechtvaardige opstelling, gebruik niet misteverstane bewoordingen om mijn standpunt kracht bij te zetten en probeer mijn gevoelens van onbehagen te verwoorden. Ik ben misschien hard van oordeel, maar mild van karakter. Ik ben een idealist in hart en nieren, die bijzonder realistisch kan zijn. De laatste tijd krijg ik meer positieve reacties over mijn stukken die niet over politiek gaan maar over mijn persoonlijke ervaringen in de liefde. Die persoonlijke kant wil ik wat meer belichten in mijn columns.

Ik ben een levensgenieter en geniet intens van kleine dingen in het leven. Het zijn juist die kleine dingen die het leven voor mij zo aangenaam maken. De vogels die ’s morgens fluiten, de zon die in je kamer schijnt, de geluiden van kinderen die buiten spelen. Samen met je vriendin of vakantieliefde de zonsopgang meemaken op het strand aan zee, na een lange nacht stappen. Elkaars namen schrijven in het natte zand met hartjes erbij. ’s Morgens wakker worden in elkaars armen en elkaar nog even diep in de ogen kijken, vastpakken en knuffelen. Het hoeft maar weinig te kosten, maar je krijgt er zoveel voor terug. Pak die mooie momenten in je leven! Het klinkt als een cliché, maar het zijn wel die momenten die je leven verrijken en altijd bijblijven. Dan heb je pas echt geleefd.

Ik heb al een tijdje een nieuwe liefde. Het gezegde luidt: “Waar het hart van vol is, stroomt de mond van over”. Ik heb het alleen nog niemand verteld. Ik ben zo gek met haar, zij is mijn grote liefde. Zij brengt rust en evenwicht in mijn leven. Voor haar heb ik altijd tijd. Wanneer ik aan haar lieve ogen en ondeugende koppie denk, verschijnt er een glimlach op mijn gezicht en mijn ogen zonnestralen van geluk. De warme en tedere gevoelens die zij in mij losmaakt zijn onbeschrijfelijk mooi en zijn met geen pen te beschrijven. Ik kan mijn emoties aardig onder woorden brengen, maar bij haar zoek ik naar woorden om mijn gevoelens een stem te geven. Wanneer het hummeltje lacht, voel ik de liefde voor haar door mijn aderen stromen. Voor haar ga ik met alle plezier op mijn knieën, dan rent ze op me af en valt ze me in de armen, één warme knuffel van haar en de wereld is van mij. Ik sluit mijn ogen, geniet van het onvergetelijke moment met haar en voel dat ik leef. Ik klop haar zachtjes op haar rugje en zij tikt op mijn schouder.

Ik ben zelf nog geen papa en zij is mijn nichtje van twee. Ze is ondeugend, lief en ondernemend. Ze heeft een eigen willetje en brabbelt haar eerste woordjes en zinnetjes in een taal die ik niet versta. Ik heb haar laatst leren tellen tot tien en mijn naam kan ze ook al zeggen. Ik ben trots op haar. Ze zegt mijn naam op zo’n lieve manier dat ik moet lachen en haar beloon met een dikke kus op haar roze wangetjes. Ze verkent haar wereldje in alle onschuld en nieuwsgierigheid. Zij ziet geen gevaren, voor haar is alles rozegeur en maneschijn. Het leven is een grote speeltuin voor haar, nog wel. Ze is nog zo klein en bijdehand, maar heeft zoveel levensvreugde gebracht in mijn leven. Zij is een deel van mijn wereld geworden. Zij is mijn prinsesje, haar wil is wet voor mij. Ik doe alles voor haar, bijna alles. Zij is moeders mooiste en mijn allerliefste nichtje.

voor meer columns van Scepsis DJJ klik op: www.dejongejournalist.nl


7 reacties

Dees · 18 september 2004 op 11:18

Je eerste deel klinkt bijna als een contactadvertentie voor columnisten 😀

Dus je zit hier wel goed…

En zo’n nichtje heb ik ook. Leuk geschreven, als trotse oom!

Grtz,

Dees

KingArthur · 18 september 2004 op 11:25

Ja hoor je mag blijven. Goed gedaan. Het bracht bij mij ook wat emotie los.

Kunnen we niet met z’n allen een beetje naiviteit behouden zoals deze bij kinderen aanwezig is en al onze achterdocht overboord gooien? Zou dit geen bijdrage kunnen leveren aan al de wereldproblemen?

Mosje · 18 september 2004 op 11:42

Geachte Scepsis,

Hierbij delen wij u mede dat wij uw sollicitatiebrief d.d. 18 september 2004 in goede orde hebben ontvangen.
Wij hebben uw schrijven beoordeeld en zijn unaniem van mening dat u geschikt bent om columns op deze site te publiceren.
Wel zouden we u willen verzoeken om niet al te veel columns in te zenden over verstoorde man-vrouwrelaties en aanverwante onderwerpen. Daar hebben wij er al genoeg van.
U veel schrijfplezier toewensend,

Hoogachtend,

De ballotagecommissie van ColumnX

Raindog · 18 september 2004 op 12:10

Goed gedaan Scepsis! Wie kent het inderdaad niet? Mijn neefjes en nichtjes zijn inmiddels zo talrijk dat ik mijn afzonderlijke liefde voor hen niet meer zo onvoorwaardelijk kan geven omdat er immers ook nog anderen zijn om het aan te geven. Zie hier het dilemma van de volwassene. Wat me vervolgens op een dilemma voor jou brengt: jij, als zelfverklaarde idealist en rechtvaardigheidsliefhebber, zult toch wel kennis hebben van hoe hard kinderen voor elkaar kunnen zijn?

pepe · 18 september 2004 op 21:09

[quote]Zij brengt rust en evenwicht in mijn leven.[/quote]

Hier moest ik even om lachen, want nog niet ene liefde gaf mij ooit alleen rust en evenwicht.

Toen ik verder las en begreep het om een nichtje van 2 twee ging, snapte ik helemaal niet dat je daar rust door vond 😉

Ik wankel regelmatig en rust met de kinderen om me heen is bijna onmogelijk, tenzij ze slapen 😛

Deze column heb ik met plezier gelezen

Mup · 18 september 2004 op 22:50

Zo zie je maar weer, ook jonge kritische, niet te optimistische, zelfbewuste journalisten zijn net mensen 😉

Mooie column, groet Mup.

ignatius · 19 september 2004 op 18:35

[quote]Ik ben stellig van mening dat het Palestijns-Israelisch conflict als eerste moet worden opgelost worden, [/quote]
Absoluut!

Maf he dat zo’n hummel het klaarkrijgt dat je je gevoelens niet meer in woorden krijgt gegoten.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder