Mijn leven als fan..

Bijna elke situatie in mijn eigen leven kan ik eraan relateren. Of het nou terecht is of niet, bij zowat elke situatie waarin ik mij bevind krijg ik een pop-up te zien op mijn geïntegreerde 36 inch plasma scherm, mijn netvlies. Mensen in mijn omgeving worden te pas en te onpas blij gemaakt met nutteloze, maar voor mij zeer vermakelijke qoutes. Vaker wel dan niet krijg ik ‘zucht’ dan wel niet ‘kreun’ of het alom bekende ‘steun’ te horen als reactie. Het kan me niet schelen. Het heeft me al door menige situatie van liefdesverdriet, verveling en ontwenningsverschijnselen geholpen. Eigenlijk niet eerlijk, want het is ook een soort verslaving van me geworden. Ik ben een fan, ik geef het toe.

Vroeger was ik enorm fan van de Backstreetboys. Ik had posters op mijn kamer, een map vol interviews en een dekbedovertrekset. Die laatste gebruik ik overigens nog steeds wel eens, maar dat is vooral omdat ik liever mijn eigen overtrekset meeneem als ik ergens in een aftands, ranzig hotelletje ga slapen, maar dat terzijde. Ergens fan van zijn is hip. Of eerder gezegd, was hip. De BSB, De Spice Girls, Hanson, Five, Westlife. You name it, I liked it. Omdat het moest. Het hoorde. En ik wilde ook horen, erbij horen, dus ik was fan.

Maar dit is anders. Dit is niet omdat het hoort, al zijn er miljoenen mensen over de wereld die mijn visie delen. Ik krijg het elke keer nog warm van binnen als ik moet lachen om een grapje wat ik al minstens 30 keer heb gehoord, en helemaal synchroon kan meepraten. Het doet er niet toe. Het maakt me blij. Ik kruip in bed met een warme deken over me heen, een zak chips naast me, een grote reep milka chocolade naast me, de deur dicht, de tv aan. Genieten pur sang.

Waarom ik er mijn leven bewust en onbewust aan relateer weet ik niet. Mijn leven lijkt in geen opzicht op hun leven. Ik woon thuis bij mijn ouders. Ik ben geen man van boven de 30 die al 3 keer gescheiden is. Ik ben niet vreemd gegaan met het meisje van het kopieerhok. Hier is dat gewoon een dikke trol. Enige overeenkomst is dat ze ook een navelpiercing heeft, en dat had ik liever niet gezien. Ik ben geen kok, ik ben vroeger niet heel dik geweest, en ik ben ook geen masseuse. Ik werk niet met fossielen, tenzij je mijn collega’s meerekent, en ik heb nog nooit in een reclame gespeeld. Het is gewoon zo herkenbaar. De frustratie, de onmacht, de humor en de liefde en de vriendschap.

Ik kan het niet verklaren. Ik wil het niet verklaren. Toen ik 12 was hing Nick van de BSB boven mijn bed. Omdat het hoorde. Nu ben ik al ruimschoots de leeftijdslijn van volwassen gepasseerd, en er hangt nog steeds een poster boven mijn bed. Vrijwillig. Omdat het me blij maakt. De dvd box in mijn nachtkastje, mijn 6 beste vrienden aan de muur…We’ll never go on a break!!