Mijn ongewenste Schlagercollectie

“Leuk die vaas, joh! Hartstikke gaaf die mooie rooie, gele, paarse, goude kleuren ook, past mooi bij….(ze denkt heel diep na en liegt) de gordijnen…de gordijnen ja, dank je wel! Ik zet meteen je bloemen erin.” Mijn vriendin loopt naar de keuken en vertelt mij het heugelijke nieuws. “Mooi, kan die fijn bij die andere vazen die we hebben gekregen van ze. Zou het nog passen op zolder, of zal ik maar weer inloggen op Marktplaats.nl?” De cadeaugever is Bert, mijn beste vriend, althans dat label hebben we elkaar ruim 20 jaar geleden gegeven. Aan zijn wansmaak en zijn cynische blik bij elk cadeau, proef ik toch elke keer iets anders. Toch is hij elke keer weer ’trots’ op zijn ‘geslaagde’ cadeau’s. Wij niet!

Nadat ik tien keer tot tien heb geteld loop ik de keuken uit. “Bedankt man,“ lieg ik op mijn allerbest. “Hey, voor jou alleen het beste toch!” roept hij enthousiast, gepaard met zo’n fout stompje op mijn schouder. “Het beste?” Denk ik, en kijk vlug naar buiten in de hoop dat die Jaguar toch voor de deur staat, tevergeefs. “Oh uhh ja, hehe, had niet gehoeven man.” (en dat meen ik!)

Het hoeft niet, want het is te veel. Hij is namelijk niet de enige die van die loze cadeau’s geeft. Stapels vrienden, stapels ondingen. Hartstikke lief, maar vaak gewoon gegeven met een niet-lieve gedachte, gewoon om te sarren, want je mag gegeven paarden immers niet..precies! Iedereen kent het wel een BOKJE (een Bewust Ongewenst Kado). Om maar eens de ernst van de zaak te benadrukken, heeft het dus zelfs een naam gekregen!

Iedereen weet van mij dat ik van muziek houdt. Iedereen geeft daarom trouw een BOKJE waar een irritant muziekje bij zit. Je weet wel, van die verjaardagskaart-deuntjes en piepjes. Het zit in mijn fel roze tafelkleed, in die té grote lelijke klok en zelfs in dat beeldje van die aap! Verder ben ik de trotse eigenaar van een berenvel voor op de grond (die veel te groot is voor de huiskamer), asbakken (terwijl niemand van ons rookt) en heb ik inmiddels door de verjaardagsjaren heen een heuse schlagercollectie opgebouwd.

Nee, een wereldramp is het niet, maar het geeft wel stress! Niemand mag zomaar spontaan langskomen namelijk, want dan worden we betrapt. Eerst even bellen en dan als een gek het cadeau van de desbetreffende beller van stal halen. Dat berenvel is nog het lastigst. De marmeren tafel van 3 bij 2 en van ruim 8 kilo zwaar moet opgetild worden, net als die kast vol met servies en die zware 4-zitsbank.

Leuk ook, dat uitgerekend Bert Berenvel elke week wel zo’n beetje langskomt. Shit, daar is ‘ie al. “Schat, houd hem nog even aan de praat op de gang.” Zwetend, hijgend, kapot lig ik op de bank. Ik ben net op tijd klaar. “Hey, jongen!! Hij ligt er nog steeds mooi bij hè …..”