Mijn roeping..

Sommige mensen zijn prima geschikt om mee te gaan stappen. Anderen zijn weer bij uitstek ideaal om mee uit eten te gaan. Bij anderen moet je zijn als je zin hebt in een heerlijke ‘upper-ware’ party. Ik ken er ook eentje waar je bij terecht kunt als je toe bent aan een nieuw uiterlijk, die verbouwt zo je hele hoofd. Sommige mensen hebben gewoon een roeping in hun leven. Zo ook ik. Ik blijk bij uitstek geschikt te zijn als ‘praatpaal schuine streep therapeute’. Niet dat ik ook psychologie heb gestudeerd of wat dan ook, maar ik heb gewoon zo’n kop waar je heerlijk tegenaan kunt zeuren met je problemen. Vaker wel dan niet heb ik stortbuien aan waterlanders mogen opvangen, mijn woorden een spreekwoordelijke paraplu. Wat is het toch aan mij waaraan mensen zien dat ik te vertrouwen ben, dat ik wijs genoeg ben adviezen te geven en niet alleen zeg wat het gemiddelde vrouwenblaadje zegt? Ik wou dat ik het wist, dan kon ik het op mijn cv zetten en er grof geld mee verdienen.

Vriendinnen, vrienden, collega’s en zelfs ex-vriendjes komen naar me toe als ze ergens mee zitten. De scheiding van hun ouders, de break-up met hun vriendje, het overlijden van hun hamster. En uiteraard sta ik altijd paraat met wijsheden uit van die ‘wijze spreuken boekjes’, waar ik voor het gemak maar een database van heb aangelegd. Vak literatuur of zoiets. Ik geef toe, mijn adviezen zijn ook niet slecht. Ik beredeneer situaties vanuit logica, probeer meerdere kanten van het probleem te belichten, en vaak wordt dat meer gewaardeerd dan de onzin die sommige mensen spuien in het kader van ‘ik zeg alleen wat ik denk dat je wilt horen’. Misschien helpt het ook dat ik besef dat alles ook echt makkelijker gezegd is dan gedaan. Of misschien komt het doordat ik zelf ook genoeg shit heb meegemaakt, waarbij ik ook de nodige adviezen kreeg van mijn moeder, een wijze vrouw.

Ik denk persoonlijk een combinatie van alle factoren. Als ik zelf in de geestelijk in de penarie zit neem ik de adviezen die men mij geeft nooit ter harte. Niet omdat ik eigenwijs ben en het zelf allemaal beter weet, nee omdat ik ze dan kan recyclen en kan gebruiken bij de problemen waar mensen mee naar mij komen. Zelf iets verzinnen is gewoon zwaar vermoeiend en zo 2008! Ik meen wat ik zeg en kan me goed inleven in iedereen. Ik heb nou eenmaal een verzorgende persoonlijkheid.

Dus of het nou om ex-mannen gaat die je proberen te pesten, konijnen die steeds losbreken, ouders die elkaar het kot uitvechten of juist niet van elkaar af kunnen blijven waardoor je trauma’s hebt en nooit meer seks durft te hebben, kom maar naar mij. Iedereen heeft een roeping in het leven, en dit is blijkbaar de mijne. Ergens streelt het mijn ego wel dat mensen zo’n vertrouwen in me hebben, maar ik baal er soms stiekem toch van dat ik niet de vriendin ben waar je mee uit eten gaat, of waar je mee wilt stappen. Nu heb ik een hele kast vol liggen met ongedragen, hippe truitjes met veren en glitters. Of zou daar het probleem in zitten?