Minirijpaleis

Waar we de vorige zomer met een lege VW-bus leuk een vakantie improviseerden, dreigt nu met veel gedoe een heus campertje uit zijn ijzer te verrijzen.
Alleen ontstaan er nog spontaan waterpartijen op plaatsen waar je ze niet zou verwachten. Het nieuwe hefdak is wel een absoluut wonder. Het rijst na een klein duwtje statig omhoog en er ontvouwt zich een schuine donkergrijze tent met drie plastic boogvensters. We kunnen niet genoeg krijgen van die truc. Helaas regent dit moois nog op verschillende plaatsen in.
En ook de nieuwe ramen aan de beide zijkanten van de bus, er door een officieel bedrijf ingezet, voor alle zekerheid, geven artistieke waterstraaltjes te zien op de wanden na een fikse regenbui. Hij moet nog zindelijk worden gemaakt, zogezegd

Ondertussen fabriceert mijn echtgenoot tamelijk onverstoorbaar een prachtig groot bed, een keuken, kasten, een tafel en een schitterend hoefijzervormig plafonnetje met ingebouwde spots. Alles opklapbaar, omkeerbaar, dubbel te gebruiken, uitschuifbaar en noem maar op.
‘s Nachts bedenkt hij de meest geniale oplossingen en tekent ze tijdens het ontbijt vóór op de rand van de ochtendkrant. Met mijn leesbril op zie ik het redelijk goed. Maar ik besef tegelijkertijd dat je werkelijk met je hersenen kijkt en niet alleen met je ogen. En die hersenen zijn nog niet volledig in bedrijf op dat tijdstip. Mijn brains hebben vooral waardering voor zijn enthousiasme. En willen dat ook niet bederven. Ik luister geduldig naar de uitleg en neem ondertussen een slok thee om op gang te komen.

Elke middag na de lunch zie ik, via het raam de boomgaard inkijkend, de inmiddels vertrouwde blauwe bus met haar witte dak en bewasemde ramen. Van binnen verlicht en verwarmt een grote bouwlamp de grijze krullen van de werker die zijn nachtontwerpen werkelijkheid laat worden. Geregeld loop ik erheen om te kijken, te keuren of te proberen. Al dan niet geroepen door de kunstenaar. Soms wil ik wel eens op een ongelegen moment opdoemen en hoor ik buiten al hevig gevloek. Door het tentdoek heen goed hoorbaar. Ik vrees voor de buren ook. Dan sluip ik ongezien terug, want ik wil toch niet storen in die hevige hartstocht.

Veel soorten materialen worden aangeschaft en het bouwwerk is handig verrijdbaar. En zo mag het werk zelf mee naar de winkel om zijn eigen spullen uit te zoeken.We brengen twee nachten door op de vloer van de logeerkamer op een stuk lichtblauw schuimplastic in twee verschillende hardheden om te ervaren wat onze heupenprefereren. Een soort proefvóórkamperen in eigen huis. We worden het snel eens over de minst harde. Tenslotte is het reizen geen taakstraf……
De volgende dag blijkt onze kater ongevraagd ook te hebben getest of hij er gaten in kon krabben. Heel goed gelukt, dat ging blijkbaar gemakkelijk.
We houden, gezien de rest van het watergebeuren ons hart vast voor de watertanktest: slangen en tanks vullen en kijken of ze niet lekken. Nou dat valt reuze mee!
We krijgen de vuldop er niet af, er kan niks in. Dus die lekt in elk geval niet….

Ik weet wel dat we een fles champagne net niet kapot zullen gooien tegen de eigenwijze kont van dit rijdende minipaleis als hij klaar is.
Denkt u, kunnen we ‘onze Bea’ uitnodigen? Of Willem Alex? Die gaat tenslotte over de waterhuishouding……..