Mist

Mist maakt mij gelukkig. Het voelt als een warme deken dat over de wereld is gelegd. Een eindeloos bed waar de vergezichten als dromen worden uitgewist. Waarin niets is wat het lijkt. Waarin waterdruppels de waarneming verstoren. Wat je ziet en wat je hoort, krijgt een andere dimensie. Veel mensen vinden het vervelend. Zo niet bij mij. Ik heb sympathie voor het weerfenomeen.
Er zijn verschillende misten. Dat woord, misten, gebruiken wij niet. Dat verblindt ons. Tussen nevel en zeer dichte mist strekt zich een diversiteit uit waar weinigen oog voor hebben. Voor leken is mist “niet zien”. Punt. Met enkele gradaties van “niet zien” daartussen. Ik heb me er even over gebogen. Dat maakt het intrigerender. Je ziet meer, zo ineens. Zoals de Inuït ook zeven verschillende kleuren zien die wij alleen met wit kunnen benoemen.

Advectieve mist is mijn lievelingsmist, denk ik. Die verbergt mooi en helder weer voor de mensen beneden. Als een enorm cadeau dat naast papier, piepschuim en opdrachten een kraslot bevat. Het gaat om de nadruk die je legt, zoiets. De verwachting. Je weet niet wat komen gaat. Niet in de ruimte, want het zicht is beperkt tot vijftig meter zegt de weervrouw en dus moet er opgepast op de weg. Niet in de tijd, want de mist kan blijven hangen.

Omwille van die gecreëerde verwachting is mist het weertype voor romans en dichtbundels. Cliché in de detective, wanneer de moord bij nacht en ontij in een van mist doordrenkt bos plaatsvindt of romantisch wanneer de vroege ochtendmist van de dichtbundel een landschap prijsgeeft zoals het nog nooit is gezien. Een geliefde die zich met een sluier van wolken toont. Daarmee een onbereikbaarheid suggereert.

Mist tekent zich niet af, zoals de wolken die, als ze groot genoeg zijn en een enorme schaduw op het land werpen. Van boven kijken en dan zien: dat ben ik, daar beneden. Daarmee hun eigen bestaan bewijzend. Mist is overal, in de hemel, op de aarde en op alle plaatsen, zoals God vroeger, in de catechismus. Als absolute heerser van beeld en geluid. Het maakt alles zachter. Die sluier, een mengeling van verlangen naar wat erna en de zachtheid van dat wachten. Enig.