Mmmm

Jongens waarvan de naam begint met de M zijn gevaarlijk. Voor mij althans. Mijn eerste liefde, Martijn, brak mijn hart. Ik was twee en smoorverliefd. Hij was drie, maar verhuisde naar een andere stad. Als afscheid kreeg ik een mooie ketting, met alle letters van het alfabet in hele mooie kleurtjes. Die ketting heb ik overigens nog steeds. Uiteindelijk verhuisde ik ook. Mijn nieuwe achterbuurjongen, Martin, was erg leuk. Ik was een jaar of zes en helemaal verliefd. Het was wederzijds. Martin ging vaak vissen, zijn grote hobby, naast kikkers vangen. Af en toe mocht ik mee met hem en zijn vader. Dat vond ik wel heel stoer natuurlijk. En als we samen in de straat speelden met de andere kinderen, verstopten we ons vaak achter de struiken. Ik gaf hem dan een klein kusje op zijn wang. Dan werd hij een beetje rood. Volgens mij vond hij het wel leuk, want hij wou altijd achter de struiken gaan zitten.

Zijn obsessie voor reptielen heeft de relatie uiteindelijk verpest. Martin had een kikker gevangen en besloot die voor de grap in mijn nek neer te zetten. Ik gilde het uit, smeet de kikker weg en stormde de straat op. “Het is uit!” gilde ik dramatisch. Daarna heb ik hem nooit meer gezien, hij verhuisde al snel.

Mijn ‘jongens-met-de-M-obsessie’ bleef ondanks deze traumatische ervaring aanhouden. Het was Mark in groep 5, Matthijs in groep 8, Marco in de eerste en Marc in de derde. Enzovoorts.

Mario, mijn eerste vakantieliefde, begreep dan wel niks van wat ik zei, maar dat maakte niet uit. Hij viel op blonde meisjes en ik op jongens waarvan de naam met de M begint. We begrepen elkaar. Hij was kort, heel harig en af en toe kwijlde hij een beetje. Ik was twee weken lang in de zevende hemel.

Mijn ‘jongens-met-de-M-obsessie’ bestaat helaas nog steeds. Ik zeg helaas, omdat ik jongens waarvan de naam met een andere letter uit het alfabet begint, niet eens een kans meer geef. Waarom zou ik, dat gaat toch niet werken, denk ik dan. Gisteren botste er in de supermarkt een woest aantrekkelijk exemplaar tegen me op, bij de kassa’s. Een beetje onhandig, dat wel, maar die ogen, dat lichaam… Ik kon niks anders uitbrengen dan een stotterend ‘h-h-h-hoi’. Hij glimlachte zijn prachtig witte tanden bloot.

Buiten de supermarkt kwam ik hem weer tegen. Hij bracht zijn karretje weg. Ik liep “toevallig” langs. “Kom ik je alweer tegen.” Ik stak mijn hand uit. “Ik ben Chantal.” Weer die glimlach. “Laat me raden, je naam begint met een M.” Hij kijkt me verbaasd aan. “Ik heet Maarten.” zegt hij dan. Zie je. Ik wist het wel!