Modelleren

Mijn echtgenoot zit al uren aan tafel te werken. Hij draagt een gebleekt oud baseballpetje, oogt ongewassen, met stoppelbaard en in zijn rechter mondhoek bungelt een peuk. Kunststof soldaatje in de ene hand, verfkwast in de andere. Modelleren is precisiewerk. Alleen het beschilderen van de schoenen kost een middag. Het verven van een uniform een dag. Boven in zijn werkkamer aan de wand hangt een glazen vitrine. Daar staat een compleet miniatuur slagveld in opgesteld.

Jaren geleden had ik een kinderwens, maar hij wenste het er later eens over te hebben. Later is inmiddels nu. Nu ben ik de veertig gepasseerd. Er zijn geen kinderen. Alles heb ik gedaan om het mijn man naar de zin te maken. Voor het huis zorgen, lange werkdagen maken. Niets was me teveel. Onlangs ben ik afgestudeerd in de Klassieke homeopathie en kan ik hem genezen. Want hij lijdt aan een zware vorm van epilepsie. En het wordt elk jaar erger. Midden in de nacht houdt hij me wakker met zijn gegil, zijn schokkerige bewegingen en paniek. Ook de buren slapen er slecht door.

Hij zegt dat hij seks wil, dat hij dan vast opknapt. Maar seks met hem houdt in dat hij twee minuten zijn gang gaat, waarna hij zich omdraait en verder slaapt. Dat weiger ik, want ik ben geen vuilnisbak. Mijn spirituele muziek uit India noemt hij koebellenmuziek. Hij vertikt het om medicijnen te slikken die niet door een echte dokter zijn voorgeschreven. Homeopathie werkt niet. Het is allemaal bedrog, zegt hij. Daarom flikker ik alle middelen die hij nodig heeft maar in de koffie.

Zuchtend loop ik naar de grote eiken eettafel waar hij nog altijd zit te schilderen. Ik zeg iets en zie dat het schuim op zijn lippen staat. De ogen zijn groot en star. Hij kijkt mij aan, maar ziet dwars door mij heen.
‘Ellie, ik ga weg bij jou en de kinderen,’ zegt hij.
‘Kinderen? Welke kinderen? We hebben geen kinderen.’
Hij reageert niet, staat gedecideerd op, ontkleedt zich volledig, stormt de deur uit en ramt zich in één beweging tegen de voorruit van de buren. De luide bonk klinkt dof. Dan vliegt hij luid gillend naar een naburig weiland, waar de opgetrommelde politie hem naakt en verdwaasd in een baggersloot aantreft.

Ik denk dat ik misschien toch wat verkeerde middelen in zijn koffie gegooid heb. Maar goed, hij ligt veilig in het ziekenhuis. Volgestopt met medicijnen van een echte dokter. Mijn schoonvader heeft zijn modelleerspullen naar hem toe gebracht. Om lekker ontspannen te kunnen knutselen daar. Misschien knapt hij ooit weer eens op. En ik, ik geniet van de rust.