Op de fiets in Utrecht, een jaartje terug. Bij een kruispunt sta ik keurig op groen licht te wachten, als een man zich bij de wachtende groep aansluit. De man lacht vrij hard, ik kijk om, samen met wat anderen. De man praat in het luchtledige. Ik trek een wenkbrauw op; dat mensen in zichzelf praten, alla, daar kan ik nog inkomen. Deze gek hoort echter ook nog stemmen, want hij reageert duidelijk op iets wat er ‘gezegd’ wordt. Ik kijk nog eens goed en zie iets in zijn oor bungelen wat op een hip gehoortoestel lijkt. Daarvoor is het alleen te opvallend en bovenal te hip. Het dringt ineens tot me door: de beste man heeft een handsfree bluetooth telefoongesprek.
In de tram 10 in Amsterdam, vanavond. Ik zit rustig mijn haltes af te wachten als een man met een gitaar instapt. De man lacht zacht en mompelt iets. Ik kijk om, en ben daar de enige in. De man praat voor zich uit, maar ik merk het nauwelijks op en kijk weer naar buiten. Weer een handsfree bluetooth beller. Tegenwoordig belt iedereen zo, niet alleen patserige zakenlui aangezien Man Met Gitaar er wat , zacht gezegd, slonzig uitziet. Ik kijk nog eens goed naar de man; niets te zien wat op technische snufjes wijst. Het dringt ineens tot me door: de beste man heeft ze niet allemaal op een rijtje. Bij het uitstappen zegt hij ‘tot ziens’ naar de trampassagiers en loopt mompelend en giechelend weg. Niemand kijkt raar op.
Hoe de moderne techniek er toch op een verrassende manier voor zorgt dat de ‘excentrieke medemens’ makkelijker wordt geaccepteerd.
8 reacties
nighthawk · 22 november 2007 op 13:15
Ik heb een beetje het gevoel dat twee verhaaltjes na elkaar zijn geplakt en dan een pointe toegevoegd. Als binnenkomer zeker niet slecht, dat niet.
Grumpy-old · 22 november 2007 op 13:35
Kort maar krachtig. Een observatie die waarschijnlijk menig van ons al heeft gedaan. Leuk omschreven.
Greetz
Grumpy old man
Dees · 22 november 2007 op 15:12
Leuk gegeven, maar je uitsmijter is me te droog, feitelijk, beetje saai zelfs. Ik vind je een fijne schrijfster trouwens, dus ik hoop dat je je niet laat weerhouden van een volgende door dat stukje kritiek 😉
pally · 22 november 2007 op 15:30
Leuk geschreven stukje met een (te)oubollige uitsmijter.
lisa-marie · 22 november 2007 op 16:40
Geen wonder dat niemand meer op kijkt als ik in mijzelf op de fiets zing 😀
Goed geschreven en ook voor mij had de uitsmijter sterker mogen zijn.
Maar ik heb het met veel plezier en een lach gelezen.
weathergir · 22 november 2007 op 20:52
De één heeft een garnaal aan zijn hoofd hangen en de ander heeft ‘m in het hoofd… Het komt op hetzelfde neer 😉 Leuk stuk!
WritersBlocq · 22 november 2007 op 22:47
Hee Mug, fijn je weer te lezen.
@ allemaal:
De uitsmijter die ik las, daar moest ik erg om lachen. Zie hierboven, die van Weathergir 😆
KawaSutra · 22 november 2007 op 23:33
Eigenlijk een prima column en die uitsmijter mankeert niets aan als je het leest als de moraal van het verhaal. Ik vind het een juiste conclusie en zeg nou zelf: iedereen is toch een beetje gek?