Moderne missionaris

Als je zoals ik niet muzikaal bent en geen ritmegevoel hebt, dan is het erg moeilijk om als dj aan de slag te kunnen. Sommige radio-dj’s compenseren dat gebrek met een vlotte babbel, maar ook die heb ik helaas niet. Als je dan toch muziek onder de aandacht van anderen wilt brengen, blijft er nog maar een middel over en dat is het ongevraagd branden van cd’s voor vrienden en familie. Een moeilijke taak, want niet iedereen heeft een goed oor voor mijn zendingsdrang. Maar als een echte missionaris blijf ik volhouden. [img align=left]http://www.kindamuzik.net/gfx/superdiscofriends.jpg [/img]Bekende dj’s als Dimitri From Paris en DJ Muro uit Japan speuren eindeloos op eBay en in donkere keldertjes van platenzaken naar zoekgeraakte pareltjes uit de discoperiode. Eens in de zoveel tijd hebben ze genoeg opgegraven en proberen ze een maatschappij te vinden die hun spitwerk op cd wil uitbrengen. Onlangs brachten ze samen de prachtige collectie ‘[url=http://www.headphoneheroes.com/superdiscofriends/]Super disco friends[/url]’ uit met vergeten ‘club soul’ uit de periode 1975-1983. Ik zie het als mijn taak om op internet op zoek te gaan naar dergelijke vondsten van verzamelaars, daaruit de beste nummers te selecteren en die weer in een logische volgorde op een cd te branden. Het samenstellen is zeker niet gemakkelijk. Je kunt er bijvoorbeeld voor kiezen om te beginnen met een rustig of een instrumentaal nummer, zoals veel club-dj’s doen, maar je kunt ook openen met een lekkere knaller. Ik kies meestal voor het laatste. Dat komt vooral omdat ik een achtergrond heb als muzieksamensteller bij een lokaal radiostation. Voorbeelden als Ferry Maat kiezen er ook voor om swingend te beginnen, ergens halverwege het gas los te laten met een paar (midtempo) ballads, om aan het eind van het uur weer met volle snelheid af te sluiten. Andere ijzeren wetten voor een goede compilatie zijn: maximaal twee nummers van dezelfde cd rippen (anders kun je net zo goed de hele cd kopiëren) en het vermijden van twee keer dezelfde artiest.

Meestal ben ik zelf redelijk tevreden over mijn inspanningen, maar niet zelden zijn de reacties een beetje lauw. Soms laten de mensen die ik met een cd-tje verblijd heb het schijfje ergens in mijn huis slingeren, waardoor ik het opnieuw moet geven. Of ik krijg na een half jaar van de ontvanger te horen dat hij mijn cd uit het dashboardkastje van zijn auto heeft opgevist en eindelijk heeft afgeluisterd. Ook komt het geregeld voor dat iemand aan wie ik recent een cd heb gegeven geen enkel teken van herkenning toont als ik een nummer laat horen dat op die cd staat. Een enkele keer vertelt iemand nog wel dat hij genoten heeft van mijn cd’s. Dat zijn natuurlijk mooie complimenten, want veel feedback krijg ik normaliter niet. Af en toe tref ik mijn gebrande cd’s aan in de auto van mijn zus en ik heb zelfs een keer een door mij samengestelde cd gehoord toen ik onverwacht bij mijn vriendin op bezoek kwam. En ik kreeg niet de indruk dat ze snel het schijfje in de speler propte toen ze mijn voeten op de trap hoorde. Met die lichtpuntjes in gedachten brand ik als een bezetene door, vooral toen ik de Top 2000 hoorde en erg teleurgesteld was over de volgorde. Als een Jehova’s Getuige die een voet tussen de deur drukt, breng ik mijn muzieksmaak onder de aandacht van anderen.

Als Valentijnsdag aanbreekt, ga ik er helemaal goed voor zitten en stuur ik geen kaart of een bos rozen naar mijn onbereikbare geliefde, maar maak ik een cd met de meest hartstochtelijke titels die ik in mijn collectie heb. Veel meer dan ‘dank je wel’ of de vraag ‘moet ik hier ook voor betalen?’ hebben mijn inspanningen tot nu toe niet opgeleverd, maar ik geef niet op. Als een moderne Don Quichotte moet ik een eenzame strijd tegen windmolens leveren. Toch heb ik het vreemde gevoel dat in het aanprijzen van mijn favoriete muziek een levenstaak verscholen zit.
[email]edkq@yahoo.com[/email]