Ik houd zijn oren stevig vast, bang dat ik anders van hem afval. Voorzichtig leun ik over zijn hoofd heen. Ik kan mijn nieuwsgierigheid amper bedwingen. Ik wil graag zien wat hij ziet. Ik geniet van ieder moment en zuig de warme lucht die rond onze oren vliegt diep naar binnen. Het verwarmt niet alleen mijn longen, maar ook mijn buik. Om over het hart maar niet te spreken. Dat bonst sowieso in mijn keel. Al sinds we van de grond zijn opgestegen.
Het is een droomvlucht die ik onderga. Gelukkig heb ik mijn fotocamera meegenomen. Het bewijs moet vastgelegd. Wie zal mij anders geloven. Het wordt steeds warmer, we stijgen langzaam op. Mijn transportmiddel is zwijgzaam. Sinds de uitnodiging heeft hij niet meer met mij gesproken. Hij heeft me verteld dat hij me brengt naar waar ik op zoek ben. Un momento dado. De warmte wordt nu toch wel drukkend. Het zonlicht verblindt. Waar brengt deze rare vogel mij naartoe? Wat wil hij me laten zien?
Mijn transportmiddel praat. Ik kan het amper verstaan. Mijn oren staan in brand, net als de staart van de rare vogel. Ik raak nu toch wel lichtelijk in paniek. Waar en hoe gaat deze droomvlucht eindigen? “Pak je camera Mien! Kleinste sluitertijd!” Ik pruts wat aan mijn camera. “Leg hem stil tussen mijn oren en buk!” Ik begrijp er niets van maar reageer in de automatische piloot. “Afdrukken als ik ja zeg!” We vliegen recht de zon in. Hoe is het mogelijk? “Bukken, bukken, bukken!” Het vuur aan de staart van de vogel klimt over zijn rug richting mij. Ik heb nog maar heel weinig tijd. En dan, dan zie ik plots een gezicht … een gezicht midden in de zon … maar van wie … ? Ik begin te huilen. Keihard. “Jaaaaaaa!” Ik druk af. Het moment is mij gegeven. Un momento dado.
8 reacties
Yfs · 3 april 2015 op 10:40
Leuk gedaan Mien, een moment zonder kop of staart.
Als ik me goed herinner is ” un momento dado” een uitspraak van het slechte spaans van Johan Cruijf, waarmee hij een poging deed om “op een gegeven moment” (letterlijk) te vertalen naar het spaans. Deze uitspraak is beroemd geworden in Catalonië.
De “momento dado'”in de tweede alinea vind ik wat overdadig.
Verder vroeg ik me ook af hoe je aan je camera kon prutsen terwijl je de oren stevig vasthield van de vogel, bang om er anders af te vallen.
Maar, zoals gezegd, leuk gedaan! :yes:
Mien · 3 april 2015 op 10:54
Bedankt voor je reactie.
Wat vind je overdadig aan de memento dado in de tweede alinea? Hierin leg ik namelijk verkapt uit wat het doel van de reis is. Voor mij een belangrijke alinea.
Het prutsen aan de camera, in de derde alinea, gaat moeizaam. Dat ben ik met je eens. Maar het kan wel. Hij houdt heel even met een hand gelijktijdig een oor van de rare vogel en de camera vast. Vandaar gepruts. Met z’n andere hand pielt hij aan de instellingen. Helaas had ik geen woorden meer over. Anders had ik zeer zeker het gepiel wat meer expliciet verwoord.
Yfs · 3 april 2015 op 10:58
Met overdadig bedoelde ik eigenlijk dat “momento dado” nu 3 x wordt gebruikt ( incl. titel). In de tweede alinea kon het m.i. makkelijk weggelaten worden.
😉
Mien · 3 april 2015 op 11:11
Bedankt voor de toelichting. Altijd moeilijke keuzes. Ik heb wel (on)bewust gekozen voor deze herhaling. Waarom precies, achteraf gezien? Enerzijds omdat ik houd van het repetitieve en anderzijds omdat ik het een poëtische uitspraak vind van nummer 14. Dat repetitieve schrijven vind je ook terug in de kleintjes van LouisP. Dat vind ik erg mooi. Maar het kan ook schuren zo af en toe. In dit verhaal vind ik het wel passen.
arta · 8 april 2015 op 14:39
Mooi moment.
Mooie Uitdaging!
Mien · 28 april 2015 op 07:47
Het commentaar van opdrachtgever en schrijfcoach Hella Kuipers, waarvoor dank:
Raadselachtig en beeldend, ik houd er wel van. Zeikjes van de juf: ‘het’ kan eigenlijk niet terugwijzen naar ‘de’ lucht. En ik zou zeggen ‘op’ de automatische piloot.
Mien · 28 april 2015 op 08:00
Bedankt voor het compliment. Het verwijst naar het moment. Op de automatische piloot pas ik aan. Thanks. In de automatische piloot wil je niet zitten. 🙂
Mien · 28 april 2015 op 08:04
Nogmaals bedankt voor de reacties. Ik heb me in dit schrijven laten inspireren door de hoofdpersonen uit de kinderboeken ‘Die unendliche Geschichte’ (Michael Ende) en ‘Nils Holgersson’ (Selma Lagerlöf).