Mooi rood is wél lelijk.

Het centrum ligt er wat ontdaan bij. De broeikassen aan de rand van de gemeente, die anders voor een zodanig mooie oranje gloed zorgen, lijken op de spaarstand te staan. Mijn ranja op het Oranjeboom bierviltje, lijkt te verkleuren tot een matig rosétje uit een dubieus jaar. 1974 Ofzo. Een brandje in de binnenstad, de menigte uit haar ongenoegen. Oranje vuur, dat wel.
De brandweer neemt polshoogte, en rijdt door een flets oranje gekleurd stoplicht naar de rookpluimen die hen toewuiven. Het vuur dooft.
De appeltjes van oranje smaken zuur, erg zuur.

Portugal – Nederland eindigt in een theatraal jammerlijke 2-1. Nederland versus Holland strandt echter in een veel grotere deceptie.
Want, was er nu echt een brief van Balkenende nodig om de, op Ivo Niehe na, grootste karikatuur van zichzelf, Jan Mulder de mond te snoeren? En de één tweetjes tussen Wim Kieft en Eddy Poelman, wat zal ik ze missen.
Ik krijg nu al waterlanders bij de gedachte dat ik Louis van Gaal en Hans van Breukelen niet meer als twee motorisch gestoorden op de playbutton in de regiekamer van SBS 6 kan zien drukken.

Het boek is bijna dicht. Het is niet meer dan de epiloog die nog volgt.
De Johaanse stellingen. O God, ik ga ze missen.
Ik pleit er dan ook voor, om in navolging van Maarten Luther, de tien dogma’s van Johan Cruijff op de deur van het KNVB hoofdkantoor te spijkeren.
En om deze Aristoteles van de groene mat nog maar eens aan te halen, heb elk nadeel inderdaad zo zijn voordeel: We zijn namelijk spoedig verlost van Villa BVD!
Bij gratie God’s en met Balkenende als boodschapper verdwijnt deze bejaardensoos hopelijk voorgoed uit welke horizontale programmering dan ook.

Nog even zal ik terugdenken aan de blik van Edwin van der Sar na de gestopte strafschop van de Zweden. De solo’s van Ruud van Nistelrooy zullen nog even op mijn netvlies dansen, en de ontlading van het legioen in Estádio Algarve, waved mijn hartstochtelijk oranje gemoedstoestand, de donkere oranjebittere vergetelheid in.

Morgen breekt er weer een nieuwe dag aan. Met een hiaat in de voetbalroutine als consequentie.
De broeikassen geven nu een rode gloed. De ranja ruil ik in voor een glas donkerrode port. De vreugdevuren zijn gedoofd tot wat smeulende rode kooltjes. En het stoplicht zal op mysterieuze wijze van rood op donkerrood springen. Mooi rood is niet lelijk, dat is waar.
Maar het werkt nu even als een rode lap voor een stier in mijn ogen…