Mooie maandag

Dit is een vervelende tijd van het jaar, die ik graag en veelvuldig vaak aanduid met kut. Soms overweeg ik de gedachte dat ik te oud ben om nog in vleeswaren te schelden. Net zoals ik misschien te oud ben geworden om met opgetrokken knieën tegen de stoel voor me, ongehinderd onderuitgezakt onverschillig te zitten en te zijn. Misschien ben ik ook te oud om me te kleden zoals ik me kleed en ooit hoorde ik iemand zeggen dat vrouwen van dertig plus geen lang haar meer zouden moeten hebben, omdat ze dan teveel het meisje willen uithangen dat ze niet meer zijn. Zurige zeikerd, dat was hij wel. Hij heette dan ook Lex, dan vraag je om een zuur karakter. In vervelende tijden zoek ik wel vaker mijn toevlucht tot Eartha Kitt. De diva die overigens nog steeds alive en wel haar tachtigplusjarige benen kickt in het Amerikaanse, heeft een stem die me iedere keer weer kan aanzetten tot net dat beetje ik-leg-mijn-voeten-lekker-comfortabel-op-de-treinbank-strijdlust. Al leg ik er dan een krantje onder, dat zou Eartha natuurlijk nooit doen.

Deze keer heb ik Eartha wel wat gezelschap bezorgd in de vorm van andere dames met tweelettergrepige namen die veelal eindigen op a-klanken. De a van ahhhh. Dinah, Ella, Nina, Sarah… Ze passen allemaal als een oude jas op mijn limoengroengekleurde iPod en op mijn chagrijnige oren. En Billie. Uiteraard Billie. Zij kunnen zingen.

Eartha en ik gaan lang terug. Vroeger, tussen de middag in de nadagen van de lagere school, maakten mijn moeder en ik de schoolpauze soms tot een waar feestje. Ingrediënten: bruine bammen, kaas, uienringen, een oude Moulinex grill met precies de ruimte voor twee van die bammetjes naast elkaar, en Eartha die kon zingen van Üsküdara Gider Iken, naar Parijs om [i]un homme[/i] te zoeken, naar Beale Street, dat niet kan praten, omdat anders getrouwde mannen hun bed zouden moeten oppakken en weglopen – door naar de Spaanse doorrookte barretjes, gevuld met tapas voor [i]angelitos negros[/i] en hun [i]pintores viejos[/i]. Eartha voerde vaak de boventoon, terwijl de kaas knapperig lag te smelten en ik mijn best deed om de woorden in al die talen zo precies mogelijk met mijn moeder en haar mee te zingen. En al verstond ik het allemaal niet, ik begreep het ergens wel. Hard meezingen is al bijna net zo goed voor de ziel als schelden en gegrilde boterhammen met kaas en sierlijke uienringen zijn goed voor de lijn. Ach, toen nog wel.

Eartha krijgt me nu nooit helemaal zover dat ik meebrul met mijn iPod in de treinen die ik bezoek, al weet ze me wel eens in de verleiding te brengen. Ik laat me tegenhouden door het bewustzijn van mijn omgeving. Ook vandaag. In de trein naast me zit een jongen en terwijl ik me probeer te laten ontvoeren door haar opruiende stemgeluid, weet hij me te storen door steeds mijn richting op te kijken.

“Wat mot je van me?” is een vervelende vraag, maar ik stel hem met mijn sceptische wenkbrauwen subtiel toch en verruil de [i]I wanna be evil[/i] klanken van Eartha voor de romantische donkerbruine geluiden van Ella en Louis in de mooiste versie van [i]Dream a Little Dream Of Me[/i] die maar bestaat. De jongen blijft me zijdelings aanstaren. Ik duimdraai mijn volume omlaag. Hij kijkt nu nog langer en nog intenser.

“Heb je last van de muziek?”
Hij glimlacht.
“Nee, ik vind het juist jammer dat je het zachter hebt gezet. Mag het weer wat harder? Het doet me denken aan toen mijn moeder nog leefde.”

In een opwelling bied ik hem een oortje aan. Hoewel hij wellicht weifelt over het oorsmeer dat er misschien toch ongezien aan kleeft, accepteert hij mijn gebaar en stopt de r in zijn rechteroor.

De rode bol die straks zon wordt, beroert de weilanden, waar de koeien kniehoog waden in de witte wieven. Ik zit samen maar gescheiden met een jongen die zijn moeder mist, te dromen over Ella en Louis. Ze zingen me immers toe dat ik een kleine droom over ze moet dromen en ik doe ze graag dat plezier. Wat zit ik ook, alles kut te vinden in deze tijd van het jaar… De naweeën van [i]Gloomy Sunday[/i] zijn zojuist bezweken voor een mooie maandag. Misschien moet ik mijn moeder maar eens bellen vanavond.