Moord tijdens het WK

Midden in de nacht gaat mijn mobiel af. Mijn vriend kreunt. Ik kijk op het schermpje, geef hem een vlugge kus en glij uit bed. “Sorry schat, ik moet aan het werk.” Vlug graai ik wat kleren van mijn stoel en neem ze mee naar beneden. Snel kleed ik me aan, spijkerbroek en shirtje, strijk mijn haren op goed geluk in een staartje, drink wat water en plens frisse ijskoude druppels in mijn gezicht, pak mijn autosleutels en scheur de straat uit. Een half uur later zie ik de sirenes en het bekende rood-witte lint. Ik zet mijn auto schuin op de stoep en loop gehaast naar de drukte. Mijn badge hoef ik niet te laten zien, de dienstdoende agent kent me van gezicht. Met een korte knik groet ik hem, buk onder de tape door en loop naar de gezette man in de lange regenjas. Zijn dikke sjagrijnige kop neemt me even op.
“Ha Syl. Zware nacht?”
Ik negeer zijn sarcasme, zoals altijd.
“Wat hebben we hier?”
Vette grijns.
“Een vies zaakje. Ik hoop dat je nog geen ontbijtje hebt gehad.”
“Kom op Dalziel, ik heb geen uren de tijd. Als je gezellig met me wilt babbelen vraag je me maar uit. Wie is er vermoord?”
Gelukkig springt Pascoe bij. “Man. 31 jaar. Zware steekwonden, gezicht onherkenbaar verminkt. Vermoedelijk 2 uur geleden overleden.”
“Getuigen?”
“Niemand. We zijn met het buurtonderzoek bezig, maar niemand heeft iets gehoord of gezien.”
“Roofoverval?”
“Uitgesloten, zijn portemonnee zit nog in zijn zak, met zo’n 100 euro.”
Hmmm, een vies zaakje inderdaad.
“Dalziel, licht jij de familie in?” “Pascoe, trek jij de achtergrond van het slachtoffer verder na.” Ik loop naar de forensisch patholoog.
“Hoi Nikky. Zijn Harry en Leo er niet?”
“Nee, deze nacht had ik dienst.”
Nikky is één van mijn favoriete pathologen.
“Kunnen we hem meenemen?” vraagt ze me.
Mijn ogen dwalen over het bebloede lijk.
“Wat is er met het gezicht gebeurd?”
“De ogen zijn uitgestoken, vermoedelijk met een mes.”
“Voor of na het tijdstip van overlijden?”
“Daarna. Anders zou er veel meer bloed liggen.”
Hmmm. Het uitsteken van ogen. Jaloezie? Woede over iets wat het slachtoffer heeft gezien en niet had mogen zien? Interessant…
“Ja, neem maar mee. Ik kom vanmiddag even naar het lab, ben benieuwd.”

Dan gaat mijn mobiel.
“Inspector Linley.”
Shit, wat moet die nu weer?
“Ik heb gehoord dat je een moordzaak hebt Syl. Hulp nodig?”
Nou nee, niet van hem. Ik heb mijn handen al vol aan Dalziel en Pascoe. Maar, zijn assistente, Barbara Havers, die zou ik wel kunnen gebruiken. Sympathieke meid, harde werker. Ik vraag het hem en binnen tien seconden is het geregeld. Mooi onderzoeksteam heb ik nu.

Tevreden loop ik rond, mijn blik op de straat. Wat is dat? Een sigarettepeuk, met rood wit blauw bandje en een oranje filter. Met een plastic zakje pak ik het voorzichtig op. Nauwelijks zichtbaar zie ik een kleine veeg rode lippenstift. Het peukje lijkt me nog vers. Dit zou de doorbraak in het onderzoek kunnen zijn. Mijn instinct vertelt me dat ik op de goede weg zit.

Met tegenzin pak ik mijn mobiel en druk op ‘thuis’. Een krakerige stem:
“En?”
“Sorry schat, weer een moordzaak.”
“Oh, dat meen je niet. Alweer? Wordt er nou ineens iedere dag iemand vermoord?”
“Ik weet het lieverd, maar dit is belangrijk voor me, ik heb altijd een detective willen zijn.”
“Ohhhh, ik haat het WK voetbal. Zal blij zijn als dit voorbij is.”