Moskeecultuur

Ik loop binnen de moskee waar ik de heilige imam aantref. De mannen zitten onbezorgd op de kleurrijke etage met alles wat hun hartje begeert; meubelen, televisie en een X-box. De vrouwen verblijven op de kale etage zonder kachel waardoor ze snel geneigd zijn om de kou op te vullen met de warmte van veelvuldige geroddel. De luxe interieur van de mannen veroorzaakt een zombie-achtige sfeer met weinig conversatie. In beide etages gaan de gesprekken over ‘meisjes die het seksuele wereld betreden, gewelddadige jongens op de vlucht voor de politie en Ayaan Hirsi Ali’. Afgezien van de twee eerste gespreksonderwerpen is Hirsi Ali recentelijk tot het lijstje erbij gekomen. Hirsi Ali is een spraakmakend onderwerp onder de moslims. Hirsi Ali, een mooie, zware vrouw wiens ziel beschadigd door het fenomeen ‘islam’. Haar zuster is vermoord door het ‘islam’ of door een wrede actie van een aantal Somalische criminelen.
De vrouwen in de moskee kijken elkaar altijd verontrustend aan. Na 5 minuten wordt je gek van alle starende ogen die op je gericht zijn. Een wat spastische dorpsgek komt naast mij zitten kletsend over haar nieuwe lippenstift die ik ook eens moet gebruiken. Jammer, dacht ik, dat ze haar lippenstift voor haar tanden gebruikt in plaats van haar lippen. Voordat ze verder kan praten, begint de imam met zijn preek over de dictatuur van Bush. “Bush is het kwade oog waarvoor wij ons moeten beschermen. Nederland wordt precies hetzelfde als Amerika. Voordat je het weet verandert de Euro’s in Dollars, Balkenende in Wilders en Ivo Niehe in Dr. Phil. Ik was verrast dat hij zo op de hoogte was van alles wat er in Nederland gebeurde. Ik had hier te maken met een ‘geïntegreerde imam’. Zelfs de intellectuele moslims onder ons wisten de laatste nieuwtjes niet, maar de imam wel. Achter hem stond een gebrilde slungel met een baard die in de zaal keek op zoek naar reacties op zijn uitspraken. Dat was het! Hij heeft de preken van de imam geschreven. Dat moest het wel zijn. De imam las alles op een papiertje voor, net als President Bush. Ook de imam heeft zijn eigen schrijver. Als een Napoleon die een nieuw stuk land heeft ontdekt, kijk ik om mij heen wetend dat zij naar de uitspraken van die lange slungel aan het luisteren zijn. Ik kijk naar links waar een moeder samen met haar kinderen is gekomen. Waarom nemen moeders hun kinderen mee? Om moskeegangers op een vrijdagmiddag een koppijn te bezorgen?
De imam trekt een vies gezicht. Walgend van het geschreeuw en vliegende speeksel van de kleine sadisten gaat hij verder met het voorlezen van verzen. Het is een pure gewoonte van de moeders om hun kinderen mee te nemen naar het vrijdagsgebed om hun de profetische en bijna bovenaardse sfeer mee te laten proeven. Onbelangrijk is het feit dat de kinderen niet wíllen luisteren naar een snotneus die zó betweterig overkomt dat zelfs President Bush zichzelf ‘bescheiden’ kan noemen. Wat is eigenlijk het verschil tussen President Bush en een imam? De baard?