Muziek Maestro..!

Nou heb ik met samen spelen toch al geen beste ervaringen.
Een paar weken geleden kwam onze oude kampeerbuurman Rens vergezeld van keyboard, microfoon, verlengsnoeren en mengpaneel  vanuit zijn etagewoning in Amsterdam naar onze haciënda gereden omdat we ooit vaag  een keer hadden afgesproken samen eens wat te spelen. Onaangekondigd, want spontaniteit schijnt in de muziek een basisvoorwaarde te zijn. Ik denk dan onmiddellijk aan de tijd dat mevrouw Trawant en ik toen we nog hippies waren in ons studentenhuis middenin de nacht werden bezocht door verre kennissen die op de vleugels van gele Libanon met een enorme Indiase sitar,tabla’s en gitaar vrije improvisaties op de muziek van Ravi Shankar ten beste kwamen geven. Dit tot groot ongenoegen van huisgenoten in de wat exactere studierichtingen die ’s morgens op een belachelijk uur tentamens of andere burgerlijke verplichtingen hadden.

Rens heeft voor deze gelegenheid extra geoefend, zegt hij, als we de spullen in onze kleine woonkamer hebben gesjouwd.
Maar eerst koffie, dan aansluiten en soundchecken. Rens ploft wat ingekakt op de bank. Het was een enorme onderneming om zijn instrument, een van de oerversies van het keyboard, 1 meter vijftig bij loeizwaar, drie trappen naar beneden te tillen en vervolgens nog eens twee straten verder naar zijn parkeerplaats te vervoeren.
Voor een man van zijn leeftijd een hele prestatie die onze muzikale samenwerking vooraf al onder grote druk zet. Want Rens heeft grote plannen, optreden op een zonnige middag op het grote terras bij de buitenbar, een dansavond begeleiden en wie weet ooit op toernee.

Ik probeer zijn enthousiasme te temperen met wat relativerende grappen over kaartverkoop en Buma rechten, maar de onderliggende terughoudendheid ontgaat hem, druk als hij is met het aansluiten van pluggen en snoeren. Het onttrekken van de eerste geluiden aan zijn apparatuur neemt de volgende anderhalf uur in beslag waarin Rens
wanhopig mompelend de ene ingang na de andere beplugd, mij verzekerend dat alles het bij hem thuis nog feilloos deed.
Dan volgt het afstemmen van de sound van mijn gitaar op zijn toetsen,
Hoewel het aantal toonsoorten op zo’n keyboard in de honderden schijnt te lopen lukt het Rens maar niet om één accooord te vinden dat in de buurt komt van de noten die ik geduldig in een eindeloze herhaling aansla.
‘ Het klinkt al heel professioneel’ roept mw T. vilein vanuit de
slaapkamer waar zij zich met haar laptop heeft teruggetrokken.
‘Ik ben nú al fan!’
Het volgende half uur gaat op aan kleinigheden als toetsen te hard, gitaar te zacht of andersom, bijstellen, rondzingen van de versterker, knarsen en piepen van de microfoon waarin Rens op oorlogssterkte als een omroeper ons concert aankondigt;
‘ Dames en Heren, thans volgt een optreden van het duo..’
‘ Niet lullen Rens, spelen’, roep ik.

‘ We moeten meer oefenen, want jij speelt toch andere dingen dan ik’, concludeert Rens na het gezamenlijk verwoesten van de Amsterdamse Grachten en the Elefant song.
Hij toucheert zijn toetsen met zo’n nietsontziend enthousiasme dat ik een glanzende solo carriere voor hem zie weggelegd. Bovendien gaat hij zo op in zijn spel dat hij het niet kan laten de tekst van elk lied hardop mee te zingen net op het moment dat ik voorzichtig een passende begeleiding inzet.
‘Misschien laat ik het keyboard wel hier staan’, oppert Rens, ‘dan kunnen we elk week-end’…

Het is een zwijgzaam afscheid, als we puffend samen de apparatuur weer in zijn auto laden. Ook duurt het nog even voor ik Mevrouw T. ver onder het dekbed heb
teruggevonden.
There’s no business like…