My Funny Valentine

Er zijn van die dagen die je je hele leven zult herinneren. Dagen dat je ontmaagd wordt, je al dan niet eerste huwelijk aangaat, de geboorte van je al dan niet eerste kind of de dood van een dierbare. Vandaag is zo’n dag voor mij. In principe kots ik over Valentijnsdag. Het is een commercieel uitgebuite dag. Er moet gekocht worden. Vele dagen worden commercieel uitgebuit, zoals Pasen, Kerst of Koninginnedag, dus waarom zou je afgeven op Valentijnsdag? Omdat deze traditie geen geschiedenis kent. Met kerst wordt oorspronkelijk de geboorte van Jezus gevierd. Koninginnedag bestaat omdat we door tachtig jaar oorlog een koningin hebben. En Valentijnsdag dan? Omdat we van elkaar houden misschien? Zo naïef ben ik niet. Jubilea worden gevierd omdat mensen liefde voor elkaar voelen. De oorsprong van Valentijnsdag was mij niet duidelijk, dus ben ik in de wereld wijde bibliotheek gedoken om erachter te komen waar deze dag vandaan komt.

Soms geeft het leven je een klein schouderklopje, want de eerst zin op Wikipedia over de achtergrond zegt: “Het is niet duidelijk waar de Valentijnsdag op gebaseerd is”. Er is een sint genaamd Valentijn op 14 februari gestorven. Maar om dat nu te gaan vieren. Pasen is immers een feest omdat Jezus weer levend werd. Sint Valentijn was arts en gaf zijn patiënten bloemen. Een meisje schijnt genezen te zijn van haar blindheid na het ontvangen van zijn bloem. Dat zou iets moois zijn om te vieren. Een dag waarop we onze zieken een bloem geven om hen beter te wensen. Verder geeft de heilige geen aanleiding voor deze dag.
In de 14e eeuw werd het een feest voor verloofden. Voor hen die elkaar al trouw beloofden voordat zij daadwerkelijk in de echt verbonden werden. Dit lijkt al meer op de dag zoals wij die kennen, al heeft het nu niet direct iets met het huwelijk te maken.
Het was geen verrassing dat het huidige verwachtingspatroon dat Valentijnsdag kenmerkt, is ontstaan in de Verenigde Staten van Amerika. Daar waar alles dusdanig overdreven wordt dat het uiteindelijk ook de Atlantische oceaan over drijft.

Enige positieve associatie die ik met Valentijn heb, is De Kleine Blonde Dood. Hij heeft een huis, waar ik graag in zou willen wonen. Hij heeft een vriendin, zoals ik een vrouw graag naast mij wakker zie worden. Hij heeft het beroep, dat ik probeer na te streven. Kortom, mijn fantasie heeft de vorm gekregen naar het beeld dat de regisseur van het boek had. Daarnaast is er natuurlijk Chet Baker, samen met de vele covers.

Verder heb ik nooit iets gehad met Valentijnsdag. Een dubbelzinnige belevenis, die wellicht minder dubbel is omdat het wel eens iets met elkaar te maken kan hebben.
Mijn moeder vond het altijd nodig om mij en mijn zussen tijdens een liefdesscène in een film te melden dat ‘het in het echt er niet zo aan toe gaat’. Deze opvoedkundige les is in de loop van de tijd ook in andere aspecten van mijn leven gesijpeld. Daardoor heb ik nooit een kaartje gestuurd. Zelfs niet in de sporadische momenten dat ik op deze dag in een relatie verzeild geraakt was. Natuurlijk was ik, net als iedereen, ook te nerveus om iets te sturen. Tevens heb ik in drieëntwintig jaar nooit iets ontvangen. Wellicht vind ik het daarom geen reed aan.
Tot vandaag dan.

Daar lag hij. Rood, dichtgeplakt en anoniem. Alles was zoals het hoort. Stiekem begon mijn hart iets harder te kloppen. Zou hij voor mij zijn? Helaas was hij ook ongeadresseerd. En nu wil het geval dat ik een brievenbus deel met mijn huisgenote, dus voor hetzelfde geld zou deze envelop voor haar kunnen zijn. Ik besloot het gewoon te claimen. Totdat zij thuis zou komen en ik het haar kunnen vertellen, was deze voor mij!
En zoals het hoort, projecteer ik de vrouw die af en toe door mijn gedacht schiet op deze geheime aanbidder.

[i]Cor Jan van Zwol[/i]