Naaldhakken

Als ik net achttien word moet het er van komen: pumps met naaldhakken aan onder donkerbruine nylons. Die zitten vast met een jarretelgordeltje. Van die ragfijne nylonkousen waar de ladders al in springen als je er naar kijkt, of die raar dreigen te gaan kronkelen langs je benen. Vooral als je zoals ik, van die spillebenen hebt. Soms zit er een naad aan de achterkant: echt het summum van Hollywood-sexy-chic. Bij mij helaas niet, dat heb ik al snel door. Te dunne benen en dan ook nog een tikkeltje X, daar kun je maar beter geen streepaccent in zetten aan de achterkant. Ik zie me nog de nylons voorzichtig aantrekken, met handschoentjes aan, om er niet meteen een ladder in te maken met mijn nagels. Zeker met zulke lange nagels, want daar compenseer ik mijn dunne benen mee. Je moet tenslotte wat. De gesteven tule van mijn petticoat schuurt lelijke dwarsstrepen in de kousen en als ik pech heb, zelfs gaatjes of ladders. Erbij hoort getoupeerd haar, opgestoken en mooie dramatische strepen rond mijn ogen.
Een jurk met strak lijfje en een hele wijde rok. Dan zie ik er toch als een echte vrouw uit.

Voor een fuifje, zoals feestjes toen nog heetten, laat ik mijn haar de dag van te voren bij een kapper doen. Wassen, watergolven en opsteken. Eerst heel veel grote rollers erin voor het volume, vervolgens een half uurtje onder de altijd veel te hete droogkap. Daarna flink touperen zodat mijn haren er zowat worden uitgetrokken, heel veel schuifspeldjes erin en tenslotte grote wolken stinkende lak erover om het bouwwerk niet vroegtijdig te laten instorten.

De nacht voor het feest zit ik half rechtop te slapen om alles in vorm te houden. Op het fuifje zie ik wit van vermoeidheid onder mijn suikerspin. Maar ach, meestal is het toch behoorlijk donker onder de visnetten. Alleen een paar druipkaarsen in flessen aan de zijkant geven wat licht. Ze ruiken naar spannende dingen. Het wordt schuiven op danslespasjes met een tikkeltje tegen je aan duwende jongens. Dat voelt raar, met een vreemde bobbel. Glaasje martini drinken dat ik eigenlijk vies vind, maar waar ik wel roze wangen van krijg. En dan die naaldhakken. Als ik aan de bar zit, zien mijn benen er toch heel verleidelijk uit, vind ik zelf.

Als mijn vader mij komt ophalen om precies twaalf uur, vind ik het eigenlijk wel best. Van filmster zijn word je moe. In de auto pel ik de duizenden schuifspeltjes alvast uit mijn kapsel en trek aardig wat haren mee. Ik krijg hoofdpijn, als ik mijn haar weer in de gewone stand probeer terug te dwingen. Naast mij vraagt papa in het af- en- toelicht van de lantaarns langs de weg:‘ En, was het een leuk fuifje?’

‘Ja, erg leuk, Pap’.