Nachtvlinder

Ik ben een nachtvlinder. Ik kom tot leven als het donker is en bij daglicht sterf ik steeds een zachte dood. Mijn lichaam ontpopt zich pas in duisternis, waar het schokkend zal orgasmeren op de zwoele klanken uit een bruingeel verlichte kroeg. Onder het licht van een straatlantaarn beluister ik het mooiste muziekstuk ooit. De muziek zwelt aan en mijn hersenen bereiden zich voor op het sublieme, instrumentale tussenstuk. Mijn handen vormen zich al tot vuisten om dadelijk in het juiste ritme tegen het koude metaal te rammelen.

Een enkele, brave burger gaat aan me voorbij en laaft zich aan de zoete geur die me omringt. Ze zuchten van verlichting. Omdat ze niet zijn geworden wie ik niet had willen zijn. Ik word stukje bij beetje opgesnoven en men gaat in gedachten terug naar vervlogen tijden. Tijden, waarin alles anders was en die nooit meer weder zullen keren. De melancholie sijpelt bij me binnen en vult al mijn poriën met zijn weeïgheid. Mijn in verval geraakte lijf stuiptrekt en laat me weten dat het bijna tijd is.

Oh, Lord…ik voel het komen. Het is niet tegen te houden en dat is ook niet de intentie. Het moet eruit. Met alle woede, verdriet en machteloosheid die hiermee gepaard gaan.
Ik schaaf mijn knokkels, verwond mijn vuisten tot op het bot maar pijn is niet waarneembaar. Met de laatste klanken, die iedere nacht op hetzelfde tijdstip wegsterven, is mijn lust opnieuw bevredigt en is de rust in mijn hoofd terug.

Het wordt langzaam licht. De wereld ontwaakt. Terwijl forensen tussen huis en werk pendelen sterft een nachtvlinder haar zachte dood op het trottoir, onder een straatlantaarn die zijn lichten dooft.