Natte droom

Mijn eerste natte droom had ik toen ik dertien was. Nou ja, natte droom, het was eigenlijk een krukdroge droom. Maar het had een natte droom kunnen zijn. Onderwerp van de droom was Nathalie. Nathalie, het stille meisje op de lagere school, waar ik nauwelijks contact mee had en waarvan ik de starende ogen bijna continu in mijn rug kon voelen prikken.

In de droom waren we op een feest. Haar verjaardagsfeest. Ze danste om mij heen en daagde mij uit. Plots betastte zij mijn kruis en ritste langzaam mijn broek open. En toen…… Toen werd ik wakker.

Vanaf dat moment zijn de nachtelijke bezoeken van Nathalie begonnen. Niet vaak. Maar zo eens per jaar. In allerlei variaties hebben Nathalie en ik “het” niet gedaan. In een bos. Op het strand. Tijdens een korfbalwedstrijd. Ik droomde zelfs een keer dat ik Nathalies huwelijk in de Grote Kerk in Den Haag bijwoonde. Ik besloop de witte sprookjesprinses van achter, trok haar kanten bruidsjapon omhoog, en net toen ik mijn pielemuis naar binnen wilde schuiven….. Ach, u begrijpt het wel.

Aan mijn vrouw heb ik maar verteld dat ik de Wim Hof methode was gaan hanteren, toen ik na weer zo’n droom een kwartier onder de koude douche stond.

Het is 19 september 2014. Mijn ogen speuren tussen de meisjes van weleer. Ik zie haar niet. Althans, ik herken haar niet. Nadat ik al mijn pubermoed heb verzameld stap ik op het groepje seniorendames af. “Hallo, is iemand van jullie misschien Nathalie? Nathalie Maas?”

“Chris, is het toch?” antwoordt een grijskopje “, Tjee, Nathalie. Dat is echt lang geleden. Wist je het niet? Die is een paar maanden na de lagere school overleden. Op haar verjaardag nog wel. Maar ze was al lang ziek. Wist je dat ze verkikkerd op je was?”