Nattigheid

Ik heb werkelijk waar iets wat jij niet hebt. En nee, het is geen dampende kut, want wie weet heb jij die wel. Ik heb zowaar bananenstickers van Chiquita. Hela, een nieuw nummer van Avril Lavigne op tv. When you’re gone..I love the things that you do..the words I need to hear always getting me though the day..I miss you.. Godverdraaid, wat wordt een mens hier sentimenteel van. Zelfs zo’n koudbloedig monster als mij pinkt hier nog een traantje van binnen weg. Maar ik had het niet over de drama van het leven, maar over bananenstickers. Stickers met aanstootgevende teksten erop zoals: “je bent lief”, “Je ziet er stralend uit”, “Je bent mijn held” of “Je bent om te zoenen”. Dit is de laatste keer dat ik een chiquita banaan door mijn gehemeltje jens. Als ze er dit soort walgelijke stickers bij geven verdienen ze het niet om mijn koninklijke maag in te komen. Waarom veranderen ze de teksten niet in wat fleurigers? Dingen als: “Je bent irritant, je ziet eruit alsof je uit de dood bent opgestaan, je bent mijn nachtmerrie” of “je bent om te kotsen”.

Mijn dochtertje vroeg eens of ik haar eendje wilde pakken. Vol verbazing vroeg ik me af hoe ik zo ineens aan een denkbeeldige dochter kwam. Toen bedacht ik me dat ik die even snel in mijn hoofd had zitten als al mijn andere denkbeeldige personages. Hoe dan ook, ik liep naar buiten, naar binnen en uiteindelijk naar de badkamer. Daar zat mijn denkbeeldige dochter met wijdopen ogen naar hetgeen in mijn handen te gapen. “Wat kijk je nu naar me, denkbeeldige dochter van mij. Heb je nog nooit een eend gezien?” “Jawel moeder, maar ik bedoelde mijn badeend, niet die echte eend die je vasthoudt.” Gelukkig vroeg ze niet om een zebrapad, want een pad en een zebra zijn lastiger te vinden.

Ik kwam laatst een veganist tegen en vroeg haar waarom ze veganist was. “Om het dierenleed”, was haar antwoord. Of in ieder geval de verkorte versie. Alsof ik de rest van de onzin in mijn geheugen opsla. Ik kan wel wat beters onthouden zoals een geil concert, een geil, mannelijk omhulsel of simpelweg, doodgewoon doch grof en ranzige, botergeile neukpartij. Hoe het ook zij, ik legde haar uit dat vegetarisch was met uitzondering van veganisten en sloeg haar neer en vrat haar op. Vanaf dat moment ben ik geheel vegetarisch, want die veganist smaakte als een baal hooi.

Ik kan zijn gezicht wel onderschijten van afgrijzen, maar als ik hem hoor zingen ontstaat er op één of andere manier een zwembad in mijn poezelige string. Enige verklaring? Welnee. Soms worden mensen nu eenmaal geil. Soms weet je binnen een minuut wat de oorzaak is en soms denk je een week later nog steeds “hoe heeft dat ooit kunnen gebeuren? Welke hogere macht heeft die natte spons in werking gezet?” Tot op heden ben ik er nog steeds niet uit. Wat is er nu zo geil aan Enrique Iglesias stem? Het is maar goed dat het zijn stem is en niet die van Jantje Smit of Jamai. Anders zou ik voortaan die natte dweil van me in het zand zetten. Geil worden is één ding, maar geil worden van mensen die eigenlijk dood neer zouden moeten vallen is te bedroevend voor woorden.

Laatst heb ik Dark Water gezien. Man o man of vrouw o vrouw, wat een kolere film zeg. Van begin tot einde was het een elektrische stoel. Steeds wachtte ik op de laatste shock, maar er kwam geen enkele shock. Uiteindelijk ben ik in slaap gevallen op de elektrische stoel en dat zegt meer dan genoeg lijkt mij. Je komt er wel achter waarom de film Dark Water heet, maar daar is ook vrijwel alles mee gezegd. Het geheel is dodelijk voor de zenuwen. Spanning is in geen velden te bekennen en het einde is zo beroerd dat je er spontaan een beroerte van zou krijgen. Dark Water valt letterlijk en figuurlijk in het water.

Tot Shit