Natuurlijke bewondering.

Als ik geritsel hoor van de droge bladeren in mijn tuin, kijk ik op van mijn boek. Er ritselt hier de hele dag van alles, tot mijn man en kinderen aan toe, maar inmiddels hoor ik verschillen in geritsel. Zoals je ook na verloop van tijd de verschillen hoort in het huilen van een baby. De roep om een schone luier klinkt anders dan de roep om een voeding. Het is een wat zwaarder geritsel. Niet die van de vele hagedisjes, of de blauwblauw, een wat grotere hagedis. Het is onmiskenbaar leguanengeritsel. Op nog geen meter afstand van de gerieflijke tuinstoel waarin ik hang, staat een Mangoboom. Het geritsel is gestopt, het kwam onder de boom vandaan, en halverwege de stam, spot ik de leguaan, die net is even gestopt is met klimmen. Hij is een beetje kleurloos, wat wijst op een wat oudere leguaan. Zijn lange gestreepte staart hangt wat doelloos in de lucht naast de stam. Zijn nagels staan stevig in de stam. Ik vind hem mooi, echt mooi. Alsof hij doorheeft dat ik hem bewonder, blijft hij roerloos even hangen. Dan klautert hij moeizaam verder,. Dat vermindert een beetje mijn bewondering. Hij glijdt af en toe wat onhandig terug. En als hij uiteindelijk een uitstekende tak inklautert, komt dat behoorlijk stuntelig over. Op de tak blaast hij even uit. Hij vouwt de waaier onder zijn bek open, en knikt herhaaldelijk ja. ‘Ik ben niet moe, ik stop bewust, zodat je me kunt bewonderen’, schijnt hij me te willen zeggen.
Dat versterkt mijn vermoeden dat ik hier met een mannetje te maken heb. Gevoelsmatig, want ik heb echt geen flauw idee. Ik weet nog te weinig over deze wonderbaarlijke beesten.

Er is een stichting in het leven geroepen, om deze beesten te gaan beschermen. Ze worden namelijk veel gegeten. Er werd altijd gedacht dat de mannen onder de leguanen twee lullen hebben, en dat het eten van ze, potentieverhogend zou werken. Het blijkt echter een gespleten lul te zijn, een dubbelloops geweer, dus.

Als ik voorzichtig mijn boek wegleg, om hem niet op te jagen, en weer opkijk, ben ik hem kwijt. Ik speur alle takken van de boom af, hoor geen geritsel, dus moet hij nog in de boom, of via de boom zijn weg vervolgd zijn.
Even later hoor ik een krassend geluid, afkomstig uit de dakgoot schuins boven me. Het klinkt als een schaterlach. Van misschien wel de leguaan, die toch een dame bleek te zijn. Mijn bewondering is terug.