Neem me niet kwalijk

Godverdomme, het lijkt erop dat ik al weer achttien jaar ouder ben!
In augustus 1990 zag mijn zoon het eerste levenslicht in Reet, een donkere deelgemeente van Antwerpen.

Mijn vriendin droeg laag. En nog niet zo’n beetje ook. Lage dracht geeft volgens kenners, vrouwen, vriendinnen en moeders vijftig procent kans op een baby van het mannelijke geslacht.

Mijn bezoekers van museum ‘De Gulden Snede’ zullen waarschijnlijk hun oortjes nog meer spitsen dan anders bij het voorlezen van het geboortejaar. Het jaar van Vincent Van Gogh.
Mijn Vincent was het gevolg van een niet uitgevoerde abortus. Ondanks, en wellicht mede door, de overmatige consumptie van het samenlevingscontract was er van gezinsuitbreiding geen sprake.
Vincent kwam, zag en groeide op zonder veel schokkende gebeurtenissen. Slecht rapport, tandenwissel, goed rapport, eerste lief en ruzie op school. Goed rapport, tweede lief, eerste fiets en slechte vriend. Goed rapport, derde lief, tanden corrigeren en laatste fiets.
“Ik wil uitvinder worden.”
“Maar dat is geweldig mijn lieve jongen.”
Mijn zoon wil uitvinder worden en gaat in de voetsporen treden van Da Vinci en van Leeuwenhoek!
Wat zou Vincent allemaal gaan uitvinden? Een bestrijdingsmiddel tegen de oranje maïswortelboorder? Een geneesmiddel tegen nierafyliceen? Een onbekende ziekte die nu nog niet bestaat maar wel als Vincent op het hoogtepunt van zijn carrière staat . En daarom die uitvinding van de remedie op die ongetwijfeld vreselijke aandoening.

Het nummer ‘Boy named Sue’ van Johnny Cash beschrijft het verhaal van een vader die zijn gezin in de steek laat. Voor ma en de kinderen laat hij een oude gitaar na en een lege fles drank. Het laatste wat pa nog doet voordat hij vertrekt is zijn zoon de naam ‘Sue’ geven.

Of ik voor Vincent een goede vader ben geweest kan ik niet beoordelen. Ik heb wel mijn best gedaan en hem niet in de steek gelaten toen hij nog klein was. De naam die ik hem heb gegeven is behoorlijk.
Net als de vader van ‘Sue’ wilde ik dat Vincent weerbaar zou worden voor het leven. Bij de assertiviteitstraining van zoonlief heb ik wat hulp gekregen. Vincent leidt aan het syndroom ‘La Tourette.’ Een lichte vorm weliswaar maar voldoende om het leven een stuk zwaarder te maken. Zeker als de tijd is aangebroken voor vriendjes en vriendinnetjes. Vincent is een goed jong met veel kwaliteiten. Hij heeft leuke vriendinnen, toffe maten en gevoel voor humor.
Vincent vloekt niet onvrijwillig en maakt weinig obscene gebaren. Dit in tegenstelling tot zijn vader die, als jongvolwassene, regelmatig de middelvinger opstak, zijn tong liet zien en een kei was in het imiteren van masturbatie. Vaak in combinatie met minder frisse spreuken.

Bij deze wil ik mezelf schoonschrijven en u, beste leeftijdgenoten, leraren, agenten, meneer pastoor, schoonvaders, ouders en lezers van Column X vragen om mij te verontschuldigen. Om te bedenken dat het allemaal niet zo bedoeld was.

Gilles wil ik bedanken voor zijn onderzoek naar de verschillende vormen en tics die het syndroom ‘La Tourette’ kenmerken.