Nestor

“Kijk jij echt naar die meuk?” vroeg een van mijn studenten Engels beschuldigend, toen ik opbiechtte Deutschland sucht den Superstar te volgen. Maar waar moet je anders naar kijken in een land waar Roseanne, the Big Bang Theory, Law&Order SVU gesynchroniseerd zijn? Dubben is cultuurverminking en zou verboden moeten worden, al komt de taalkundige onbeholpenheid van Pruisen me niet helemaal slecht uit: studenten zat.

In Deutschland sucht den Superstar, de Duitse versie van Idols, zijn de losers in de eerste afleveringen het interessantst en ik vraag mij af, hoe sommige mensen zichzelf zien. Een van de succesverhalen was dit keer een Afro-Amerikaan met een gouden tand, die iedereen onder tafel zong. Groot was mijn verontwaardiging toen RTL-management hem aan het einde van de recall eruit smeet. Nou was die man over de vijftig dus het zou wel met zijn leeftijd te maken hebben, meende ik. DSDS als spiegel van de maatschappij.

Mijn intentie, hierover een Youtube-video op te nemen als schuimbekkende 50-er, werd getorpedeerd toen de zanger weer tot het concours werd toegelaten en het ook nog eens won. En ergens onderweg zag ik in dat het allemaal nep was: de shitstorm werd geprovoceerd om kijkcijfers te genereren. Maar goed, dat ik mezelf niet voor schut had gezet.

Het raakte bij mij een snaar. Als veertiger was ik een jobhopper;  prima, totdat je je wil settelen. Bij een jonge sollicitant ziet een geschakeerde CV er interessant uit. Op mijn leeftijd moet je wat mos hebben verzameld, losstaand van het feit dat werkgevers en recruiters een oudere sollicitant als risico beschouwen: zal wel snel gezondheidsproblemen ontwikkelen, heeft waarschijnlijk een skelet in de kast zitten en tal van andere redenen die je nooit verneemt, ook al haal je dat interview wel.

In een geval van leeftijdsdiscriminatie door Albert Heijn vorig jaar raadde het College voor de Rechten van Mens sollicitanten aan, hun leeftijd niet op hun CV te vermelden.

Pardon? In een eerlijk universum zou niemand aangeraden of gedwongen mogen worden iets te verbergen. Geen enkel argument ten gunste van leeftijdsdiscriminatie is wettelijk of moreel verdedigbaar.

Een jaar geleden werkte ik voor een financieel instituut onder een tijdelijk contract. De ware reden voor de niet-verlenging werd me niet verteld. Voor zover ik wist, presteerde ik bovengemiddeld. Ik bedoel maar: E-mail-correspondentie is een van die weinige zaken waarin ik onoverwinnelijk ben, dacht je niet? Hoe het ook zij, mijn leeftijd zal wel niet geholpen hebben. De gezondheidskaart konden ze in ieder geval niet uitspelen. Ik was er altijd en op mijn afdeling gold het zich voor elke scheet ziekmelden als sport.

Ik ben fit, gezond, beschik over al mijn lichamelijke en geestelijke functies en ben van plan dit binnen dertig jaar nog te zijn. Totdat ik kwijlend, dement, onsamenhangend, incompetent en incontinent in een ziekenhuisbed lig, acht ik mijzelf geschikt voor elke job die met mijn ervaring en / of diplomering overeenkomt, callcenterbanen uitgezonderd: lees en huiver.

Aangezien ik vloeiend viertalig ben, bereiken mij geregeld aanbiedingen voor callcenters, die allang geen reactie meer krijgen. In een callcenter is leeftijd geen probleem. In tegendeel: voor jongere werknemers is het callcenter geen carrière maar een trampoline en daarom doen managers en die weerzinwekkende creaturen, ook wel teamleiders genaamd, er alles aan, oudere werknemers op hun plaats te houden. Vertel mij wat, ik werkte een tijdje in een callcenter toen ik al over de veertig was in de veronderstelling snel carrière te kunnen maken. Man, wat zat ik ernaast en man, hoe dom ik er nu uitzie. Voor een werknemer op leeftijd is het callcenter een voorproefje van het tehuis voor bejaarden en verwarden van geest: zit je er eenmaal in, kom je er nooit meer uit.

Zou gelijkberechtiging voor werknemers en sollicitanten van een bepaalde leeftijd moeten worden afgedwongen? Wel degelijk en ik wens de afdwinger veel geluk. Wat mij betreft: ik wil geeneens werken voor een werkgever die een probleem met leeftijd heeft en alle werkgevers zijn gewaarschuwd: van mijn persoonlijkheid moet ik het ook niet hebben, hetgeen me eraan herinnert: zolang ze president van de USA kunnen worden, hebben onuitstaanbare mensen ook rechten.

Ik zie mij genoopt, het beste van mijn bescheiden talenten te maken en mijn eigen kansen te scheppen. Tot zover lukt het me prima, incontinentie en Alzheimer op afstand te houden als freelancer in Pruisens onverschillige hoofdstad. Het interesseert me allang geen fluit meer, welke indruk mijn CV op managers en recruiters maakt. Dat ze hun nek maar niet breken over mijn looprek.