Nestwarmte

Mijn tuin, een graspleintje van nog geen honderd vierkante meter met enkele struiken en een haag als scheidingsmuur tussen de naaste buur ligt er stil bij. Nu ja, stil bestaat niet meer in het dorp waar ik woon maar ik ben tevreden. Ik kan bij een aangename lentezon, met mijn laptop en een notaboekje, gezeten aan een tafeltje rustig werken. Na weken binnen zitten is dit een plek die zelfs wat vreemd aanvoelt, die me soms zoals ook nu, uit de concentratie haalt als ik wil verder tokkelen op het klavier. Dat is nu al de vierde keer dat ik een merel over mijn domein zie rondhuppelen. Bovendien valt het me op dat hij (zij) steeds op zoek is naar wormen, dit terwijl hij er reeds een stuk of drie in zijn snavel had. De vierde kan er ook nog bij en handig neemt hij de volle lading, vier stuks, mee richting nest.
Ik ken dat gedrag. Voor mij is het nu een kluitje van een cent om te weten waar onze vriend zijn kinderen groot brengt. Steeds vliegt hij, we zullen nu maar aannemen dat het een hij is, steeds vliegt hij tussen de twee huizen aan de overkant richting rand van een klein bosje.

Niettegenstaande ik perfect weet welk nest, welke eieren en hoeveel eieren een merel heeft wil ik toch het nest vinden. Een kleine verrekijker kan me helpen en na een uurtje geduld weet ik al precies in welke struik er zich een viertal snaveltjes bevinden waar geen vullen aan is.
Om te controleren wat er van mijn jagersinstinct over gebleven is zoek ik het nest en vind vrij vlug de oorzaak van al die bedrijvigheid. Jeugdherinneringen aan ware rooftochten door de velden van vroeger maken me in een nu vogel beschermende samenleving niet fier.

Eén groot jong in een nest voorzien voor vier bezet gans de boel. Mijn verdere kennis van zaken en nog wat logisch denken erbovenop leert me al snel dat er hier iets niet klopt. Het kuiken, nu reeds bijna zo groot als een merel heeft nog geen pluimen die naam waardig. Enkel wat dons bedekt het vaalblauwe veel te grote vel van een veelvraat die zelfs instinctief reageert op de aanwezigheid van mijn hand. Ik ben getuige van een grote oneerlijkheid maar kan me nog net bedwingen. Deze koekoek verdient het volgens bepaalde regels van ons mensen om ogenblikkelijk verwijdert te worden maar ik doe het niet.
In gedachten verzonken slenter ik richting laptop waar ik de gebeurtenissen in een vanzelfsprekende aanvaardbare beredenering tracht te kanaliseren.

De feiten zijn overduidelijk. Een koekoek heeft indertijd een ei in het nest van onze mereltjes gelegd. Deze hebben het ei eerst uitgebroed en zijn nu vervolgens bezig met dat kuiken van een voor hen vreemde origine op te voeden. Dit gedrag van zowel de merels als de koekoek is natuurlijk gebonden aan de instincten van deze diertjes die geen weet hebben van rechten en plichten zoals wij die menen te kennen.

Let vooral op dat laatste “rechten en plichten zoals wij die menen te kennen.”
Eigenaardig, hoe meer ik dat gedrag van die vogels vergelijk met onze gemeenschap, hoe meer overeenkomsten ik ontdek. Bepaalde overlevingsmethodes die op het eerste zicht de oneerlijkheid zelve zijn, komen ook in onze samenleving voor. Jaren lang hebben we wetten gemaakt zodat profiteren van een ander de goedkeuring kreeg en velen van ons, levende als God in Frankrijk profiteren van de werkkracht van anderen. Door dit “handig” of “slim” te noemen treft hen geen schuld….Inspiratie voor een volgende column?

O, wat is het ondertussen al laat geworden, en ook wel wat frisjes daar de zon reeds achter de huizenrij verdwenen is. Terwijl ik de boel richting woonkamer verhuis hoor ik in de verte een koekoek eentonig roepen. Koekoek…koekoek…koekoek… Dan is het eventjes stil maar daarna weer koekoek… koekoek…koekoek…

Op mijn graspleintje zit mijn plichtsbewuste vriend pieren te zoeken. Ik heb partij gekozen, zoveel is zeker. Nee, geen recht toegepast, daarvoor is er de natuur die ik niet altijd begrijp, een natuur met zowel liefde als wreedheid in een instinctieve drang tot overleven en voortplanten.

Maar die koekoek, is die me nu aan het uitlachen of hoe zit dat nu!!!